Prachtige schrijfstijl en sterke opbouw

In ‘Na Mattias’ wordt het verhaal verteld vanuit het perspectief van 8 verschillende personen. Ze beschrijven hoe ze omgaan met de dood van Mattias, of hoe ze worstelen met andere moeilijkheden in hun leven.

Het boek staat vol met prachtige overdenkingen die soms filosofisch overkomen: ‘Kon ik ze vragen nergens meer naar te vragen’ en ‘durf eens iets te durven’. Situaties of gebeurtenissen worden niet simpel beschreven voor wat ze zijn maar bijna poëtisch neergezet: ‘een Schotse vrouw die ook door haar staafjes en kegeltjes in de steek was gelaten’ ipv ‘ze is ook blind geworden’. Zinnen zoals ‘blijf binnen een armlengte van de dood maar eens rationeel’ en ‘omdat wij er zijn om ze te herinneren aan wat ze zijn ontstegen’ zorgen ervoor dat je geregeld even uit het boek opkijkt om deze prachtige zinnen door te laten dringen en te overdenken. Hoewel het boek slechts 120 bladzijdes kent, lees je het daarom niet zomaar even snel weg.

De personages worden uiterst geloofwaardig neergezet. Emoties worden heel raak beschreven, juist door niet alles te beschrijven. Door de juiste woorden weg te laten, komt het gevoel van rouw en andere moeilijke momenten in het leven heel echt binnen. Elk personage worstelt wel met iets, maar allemaal zoeken ze een houvast om daarmee om te gaan. Dat maakt het boek niet alleen realistisch, maar geeft ook een positief gevoel ondanks de ellende.

Een echte verhaallijn ontbreekt. Hoewel er niet altijd echt iets gebeurt, blijft het ten alle tijden boeien. In eerste instanties lijken de hoofdstukken afzonderlijke delen die niet aan elkaar gerelateerd zijn. Ook is de band met Mattias niet altijd meteen duidelijk. Maar aan het einde van het boek vallen toch alle stukjes samen. Heel knap gedaan.