Interessante complottheorie die niet helemaal tot zijn recht komt

Er zijn al jarenlang geruchten dat Paul McCartney van de Britse popgroep The Beatles in 1966 is verongelukt en vervangen door een lookalike. Echte bewijzen voor deze theorie zijn er niet, maar fans zien en horen allerlei aanwijzingen voor deze verwisseling in platenhoezen en nummers van The Beatles.

Bronja Hoffschlag heeft deze complottheorie op slimme wijze verwerkt in haar roman P.I.D. (Paul is dead). Een complottheorie zo raadselachtig als deze als basis voor een boek belooft alleen maar veel goeds. Het verhaal begint dan ook meteen spannend als Tom in 1969 wordt meegenomen door de FBI en gedwongen wordt opgenomen. Hij laat al zijn notities over het vermeende overlijden van Paul McCartney achter bij buurmeisje Judith. Dertig jaar later vind haar inmiddels 20-jarige zoon Syd deze aantekeningen en duikt in de complottheorie. Verschillende aanwijzingen worden in het boek uitgebreid behandeld als Syd de aantekeningen van Tom doorneemt. Deze aanwijzingen zijn ook online terug te vinden en getuigen van het uitgebreide onderzoek dat Hoffschlag heeft verricht.

Toch gaat het helaas niet veel verder dan dat en ebt de opgebouwde spanning van de intro al snel weg. De 'feiten' rond McCartney's dood worden niet ver genoeg doorgetrokken in het fictieve deel van het boek. Het is niet zo dat Syd daadwerkelijk de detective gaat uithangen en betrokken raakt bij deze vermeende doofpot affaire. Dit is een gemiste kans omdat er zoveel meer spanning uit deze complottheorie te halen valt. Toch lijkt Hoffschlag bewust te hebben gekozen om een roman te schrijven (en geen thriller). In dit boek gaat het eigenlijk voornamelijk om het leven dat Syd, zijn moeder Judith, buurvrouw Beth, Tom en verpleegster Kirstie leiden. Ze staan elkaar bij in moeilijke tijden en moeten leren omgaan met lastige zaken uit het verleden. Hoffschlag maakt slim gebruik van flashbacks om dit verleden goed tot leven te laten komen.

Vooral personage Judith is erg sterk neergezet in dit verhaal. Als volwassen vrouw heeft ze soms moeite zich verantwoordelijk te gedragen en steekt geregeld haar kop in het zand. Het leven valt haar soms zwaar en ze leunt dan ook erg op haar zoon Syd, die veel dingen voor haar opknapt en het gezin draaiende houdt. Daarentegen wekt personage Kirstie veel irritatie op omdat ze té perfect wordt neergezet. Ze is altijd vriendelijk, geduldig en beleefd, en denkt nooit slecht over een ander. Dit doet wel heel Amerikaans aan en maakt haar personage wat ongeloofwaardig.

Samengevat is dit een mooie roman over volwassen worden en accepteren dat niet alles verloopt zoals gewenst. Toch had er meer uit de complottheorie gehaald kunnen worden als dit een thriller was geweest. Nu verbleekt deze interessante insteek in bovengenoemde thema’s.