Debuut van Graham Norton

Dankzij The House of Books kreeg ik de kans om het debuut van Graham Norton te lezen.

Ik heb zo goed mogelijk mijn best gedaan om neutraal aan het verhaal te beginnen. Moeilijk, aangezien ik zot ben van Ierland.

Veel mensen kennen Graham Norton al van zijn komedie programma op tv. Zelf heb ik dat programma echter nog niet gezien. Daardoor kon ik dit debuut (qua auteur) ook kritisch bekijken. Een debuut is altijd spannend. Is het goed? Voldoet het aan de verwachtingen?

Doordat het een ongecorrigeerd exemplaar is kom je natuurlijk ook nog enkele typfouten tegen. In de eerste hoofdstukken heb ik daar erg op gelet en deze ook grondig genoteerd. Naarmate het verhaal vorderde was ik me daar echter heel wat minder van bewust.

Het verhaal begint zoals altijd met een intro. Duneen is een klein dorp en Graham neemt in de eerste hoofdstukken dan ook de tijd om je de (hoofd)personages en het dorp voor te stellen. Tijdens dit proces (en het verdere boek) wisselt hij verleden en heden af om het verhaal een completer beeld te geven. Een mens is slechts wie hij nu is door zijn/haar verleden en dat is bij personages ook het geval. Al snel maken we ook kennis met PJ Collins, de brigadier van Duneen. Het wordt duidelijk dat we hem als een soort rode draad zullen gebruiken in dit boek.

Het tempo waarin alles uitgelegd wordt ligt hoog. Maar… niet te hoog waardoor het toch heel aangenaam blijft om verder te lezen. Zelf vind ik dit altijd een valkuil. Wat moet je vertellen en waar kan of moet je nog even mee wachten? Graham Norton laat zien dat hij deze balans perfect weet respecteren.

Wanneer het verhaal echt op gang komt bij het vinden van het lijk blijven we geheimen ontdekken. Zelfs bij personages waarvan je dacht alles al te weten. Sommige geheimen zijn cliché, andere dan weer onverwacht. Door deze mix blijft het verhaal boeiend en wou ik het boek echt niet meer weg leggen.

De manier waarop Graham zijn personages beschrijft zorgt ervoor dat je het gevoel hebt alsof je hen echt kent. Als je mij nu in dit Duneen zet weet ik perfect waar en bij wie ik moet zijn voor bijvoorbeeld roddels of dagelijkse boodschappen. Net daardoor kan het verhaal je echt verrassen. Ieder geheim dat je ontdekt doet je beseffen hoe slecht je deze mensen/personages écht kent. Doordat dit mooi aanleunt bij de realiteit raakt dit je ook echt. Je beseft plots dat je inderdaad niet weet hoe je buren zich voelen of wat ze verbergen.

En dan komt natuurlijk nog de grootste vraag aan de beurt. Wie is het lijk en hoe is die daar gekomen? Doorheen de geheimen van de bewoners van Duneen leer je alle geheimen van Duneen kennen en probeer je samen met brigadier Collins dit mysterie op te lossen. Geloof me als ik zeg dat je het niet meteen bij het rechte eind zult hebben. Zelf had ik het einde niet kunnen voorspellen. Ik heb enkele keren gedacht dat ik het had opgelost maar niets was minder waar. Mensen waarvan ik dacht dat ze iets fout hadden gedaan bleken slachtoffers te zijn of gewoon “toevallige” passanten.

Doordat Graham kiest voor verschillende hoogtepunten en spannende momenten begon ik bang te worden dat er op het einde niet genoeg spanning zou overblijven voor de finale climax. Maar doordat het zo’n realistische personages zijn gebeurt dit niet. De spanning is er tot en met het laatste moment.

Dit debuut is, voor mij, absoluut geslaagd. Als Graham Norton nog boeken schrijft zal ik ze zeker lezen.