De vuile was van het Vaticaan

ls je in het klooster wilt treden zijn er drie geloftes die je moet afleggen, ook wel raden genoemd (bij de Jezuïeten waartoe de huidige paus behoort zijn er trouws vier). Eén daarvan is de gelofte van armoede.
Blijkbaar hebben ze daar bj de curie in Rome nog nooit van gehoord, er wordt namelijk met geld gegooid alsof ze het met de ontbijtgranen hebben meegekregen.
Daar handelt dit boek over: de verkwisting, corruptie, achterklap, roddel in het Vaticaan en de pogingen van paus Franciscus om daar iets tegen te doen. De paus probeert namelijk wel zijn gelofte trouw te blijven, zo weigert hij zijn intrek te nemen in het appartement dat oorspronkelijk voor de paus is bedoeld, omdat hij het te luxueus vindt. Maar de meeste kardinalen in vaticaanstad zijn duidelijk deze mening niet toegedaan en wonen in kleine paleizen waar ze amper een euro voor moeten betalen. En dit blijkt echt heel ver te gaan. Zo staat er in dit boek de anekdote van een een persoon die vond dat hij te weinig ruimte had. De priester die naast hem woonde was echter opgenomen in het ziekenhuis en hij verwachtte die persoon eigenlijk niet meer levend terug. Dus liet hij een muur tussen zijn huiskamer en een kamer van het appartement van die andere priester wegkappen. Vervolgens werd de deur die de priester toegang tot die kamer gaf dichtgemetseld. Tegen de verwachtingen in kwam die priester echter toch terug thuis en merkte hij dat hij een kamer minder tot zijn beschikking had. En zo gaat het maar door; onroerend goed die te laag getaxeerd wordt om belastingen te kunnen ontlopen, begrotingen die niet kloppen, balansen die gewoon ontbreken. Zelfs de sint-pieterspenning, die oorspronkelijk bedoeld is om te geven aan de armen en behoevenden wordt daar maar voor een deel voor gebruikt, de rest verdwijnt in de zak van iemand anders.
Dat de kerk niet van de armste is, zal iedereen je vertellen die al eens vaticaanstad heeft bezocht, toch blijft het choquerend zo zwart op wit te zien wat er allemaal misloopt in de boekhouding en bankwezen van vaticaanstad en de vele uitdagingen waarvoor paus Franciscus zich geplaatst ziet. Geen wonder dat Benedictus XVI het voor bekeken hield.

Het lijkt mij dan ook geen aanrader voor mensen die hun vertrouwen in de katholieke kerk willen behouden. Zelf ben ik erg sceptisch over complottheorieën en zou het me niet verbazen als het één en ander in het boek aangedikt werd, mensen houden nu eenmaal van schandalen, en al zeker als het over gevestigde kerken gaat, maar niettemin lijkt het toch een geloofwaardig verhaal.
Hier en daar neigt te schrijver iets te veel feiten te willen opsommen, waardoor je soms overstelpt wordt door gegevens die je onmogelijk kunt onthouden. Het is misschien geen eye opener (de ogen van de meesten zullen al wel opengegaan zijn) maar zeker de moeite van het lezen waard.