Een gruwelijk kerstsprookje?

Nosferatu lag hier al een jaartje op de plank voordat ik het eindelijk ter hand nam, en daar heb ik helemaal geen spijt van gehad. Zeker ook ironisch dat ik het ter hand nam zo vlak bij kerst, want terwijl het verhaal zich in de zomer afspeelt, gaan we mee naar kerstland met de personages. Ja, het klinkt misschien een beetje verward, maar alles wordt duidelijk als je het boek leest!

Nadat ik Hoorns gelezen had, was ik vrij tevreden over de schrijfstijl van de zoon van Stephen King, maar ik stelde ook dat hij nog de originaliteit van zijn vader miste. Wel, dat heeft hij met dit boek dubbel en dik goedgemaakt.

Het verhaal speelt zich af vanaf de jaren ’80, wanneer de protagoniste nog een jong meisje is en voor het eerst ontdekt dat ze door haar geest naar plaatsen kan waar dingen zijn die zoekgeraakt zijn. Op datzelfde moment bestaat er ook een man die door zijn geest een plaats heeft ontwikkeld, vrij gelijkend op de Verenigde Staten waar het altijd Kerst is en waar hij kinderen naar toe brengt, na vaak hun ouders op gruwelijke wijze om het leven te hebben gebracht, vaak door zijn hulp,e die zelf niet beter weet of op een dag mag hij mee naar kerstland. Daar leven deze kinderen een soort van zielloos bestaan, want hij teert op hun ziel, daarvan dus de naam Nosferatu (u weet wel de originele vampier ;)). Hij drinkt geen bloed maar onschuld.

Zowel Joe Hill als het hoofdpersonage is quasi mijn leeftijd, en dat gaat toch niet in mijn koude kleren zitten. Door de verhalen die ik las van het jonge meisje, moest ik terugdenken aan mijn eigen jeugd, een jeugd die vrij gelijkend was aan die van het meisje, al heb ik dan nooit een brug kunnen tevoorschijn toveren om in enkele minuten tijd honderden kilometers af te leggen.

Het boek houdt je in zijn ban van begin tot einde. Van de eerste regel tot de laatste regel verveelt hij geen moment. Een beetje brutaal durf ik het boek een ode noemen aan creativiteit en fantasie, zowel wat de inhoud als de vorm betreft. Joe Hill heeft duidelijk het talent van zijn vader geërfd en is dan ook heel terecht uitgegeven, iets wat we ons altijd wel een beetje afvragen wanneer we geconfronteerd worden met familie van. Zelfs al weten we dat Joe Hill tot 2007 (of was het 2009?) juist wilde verbergen dat hij de zoon van de grote horrorkoning was.