Dehouck bevestigt zijn uitzonderlijke schrijftalent

Het derde boek van tweevoudig Gouden Stropwinnaar Bram Dehouck liet even op zich wachten, maar uiteindelijk verscheen het eind vorig jaar bij uitgeverij De Geus. Na De minzame moordenaar waarin hij een politierechercheur als seriemoordenaar ten tonele brengt, en Een zomer zonder slaap waarin hij een heel dorp krankzinnig weet te maken door de bouw van een aantal windmolens, heeft de 34-jarige Vlaming wederom een origineel uitgangspunt genomen voor zijn derde "thriller": een vader die besluit zijn eigen zoon om het leven te brengen.

Dokter Chris Walschaps grootste nachtmerrie wordt werkelijkheid wanneer hij het “het kwaad” in zijn bloedeigen zoon herkent. Naarmate de tijd verstrijkt, ziet de huisarts geen andere uitweg meer dan zijn zoon te vermoorden. In Hellekind beschrijft Dehouck het proces waarin Chris tot zijn conclusie komt en blikt hij terug op een traumatische gebeurtenis uit Chris’ eigen jeugd. Hellekind is een sinister boek, een duistere psychologische roman die je niet eenvoudig naast je neer kunt leggen en die nog dagen na het uitlezen in je hoofd ronddoolt.

Ook Hellekind moet het niet hebben van snelle plotwendingen of nagelbijtende spanning. De magie van Dehouck zit 'm in andere dingen: de knappe verhaalstructuur, de afgepaste woorden en zinnen en het voelbaar maken van de enorme, uitzichtloze hopeloosheid van een vader, die inziet dat het kattenkwaad van zijn zoon zijn onschuld al lang geleden verloren heeft. En dan de klinische vaststelling van een vader, terwijl hij op het caféterras aan een donker biertje nipt, dat de dood van zijn zoon de enige oplossing is om verder onheil te voorkomen. Het is Dehoucks verdienste de lezer zich net zo hopeloos te laten voelen als Chris, maar diezelfde lezer ook laat meevoelen met zijn ex-vrouw Charlotte, die minimaal net zo hopeloos, recht tegenover hem is komen te staan.

Het zou mij niet verbazen als Hellekind Dehouck zijn derde Gouden Strop op rij gaat opleveren, gezien alle lovende kritieken die de auteur al in ontvangst mocht nemen voor dit boek. Bram Dehouck bewijst namelijk wederom zijn uitzonderlijke schrijftalent, zijn onovertroffen kunst van het weglaten, en zijn status aparte in de (Nederlandstalige) thrillerscene.

Ondanks de mooie woorden hierboven blijft Hellekind als thriller bij mij hangen op drie sterren. Daarvoor mist het in mijn ogen net dát beetje meer thrillergevoel. Misschien wel omdat de vorm belangrijker is geworden dan de plot. Misschien wel omdat de hopeloosheid te veel grip op mij heeft gekregen. Maar misschien wel gewoon omdat de lat voor Dehouck na Een zomer zonder slaap onmenselijk hoog is komen te liggen. Desalniettemin heeft de Vlaming zich blijvend genesteld in mijn lijstje favoriete schrijvers.