Indrukwekkend ...

Rose Justice, een jonge Amerikaanse pilote werkt tijdens de Tweede Wereldoorlog in Southampton bij de Air Transport Auxiliary. Ze levert vliegtuigen, Spitfires, af in Frankrijk. Op een van haar vluchten terug naar Engeland onderschept ze een Duits vliegtuig wat onderweg was om Parijs te bombarderen. Helaas raakt ze daarna van koers en moet landen omdat de benzine op is.

Na de landing komen er soldaten op haar af en blijken het Duitsers te zijn. Ze wordt gevangen genomen en na een nacht doorgebracht te hebben achter in een vrachtwagen, wordt ze naar een gevangenkamp gebracht. Dit kamp is Ravensbruck…

Daar aangekomen plaatsen ze haar in een barak met Poolse vrouwen, de zogenoemde ‘Konijnen’, op wie de artsen medische proeven uitoefenden: o.a. koudvuur op hun benen, waardoor ze voor hun leven verminkt waren en kreupel liepen.
De verschrikkelijke honger, de ontberingen, de vreselijke kou, de doodsangst om uitgekozen te worden en nooit meer terug te komen … Rose vertelt het ons allemaal.
Ze werkt op het kamp, versleept samen met anderen de lijken uit de gaskamers op een kar en graaft grote kuilen om de doden in te begraven. “Je hersenen laten je van alles denken om de waarheid niet te hoeven zien”.

Als Rose uiteindelijk vrij is vertelt ze haar verschrikkelijke verhaal opdat deze moedige vrouwen niet vergeten zullen worden…

Het verhaal van ‘’Rose onder vuur’’ is niet echt, Rose heeft niet bestaan. Maar alles wat er verder in het boek verteld is, is wel degelijk gebeurd. De verschrikkingen die de vrouwen in dit kamp hebben moeten doormaken zijn echt, afschuwelijk echt. In de vijf jaar dat de Tweede Wereldoorlog heeft geduurd, hebben er enkele tienduizenden vrouwen hier gevangen gezeten en maar weinig hebben het overleefd.
De schrijfster heeft het verhaal van deze vrouwen een gezicht gegeven door zes maanden te beschrijven van Rose in de barak met Poolse vrouwen. Maar er hebben vrouwen gezeten uit veel meer landen. Maar vooral de Poolse vrouwen zijn bekend geworden vanwege de medische proeven die op hen zijn uitgevoerd. Later op het Neurenberg-proces waren een aantal van deze vrouwen, die het hebben overleefd, getuige.

‘’Rose onder vuur’’ is heel indrukwekkend. Het beschrijft maar een kleine periode in een barak maar je weet dat er zo duizenden vrouwen hebben gezeten. Het is zo geschreven alsof je er zelf bij bent. Tijdens het lezen ben je ook stil, af en toe lees je met ingehouden adem, omdat je weet wat hen te wachten staat.
De regels die er zijn in het kamp, er zijn maar weinigen die je nog kunt vertrouwen, hoe je moet vechten voor een beetje eten: ‘Geen soepkom, is geen soep’. Wat de ongelooflijke honger met je doet, en vooral te merken wat de oorlog met je heeft gedaan, als je weer vrij bent …

Het boek beschrijft het verhaal, vertelt door Rose in 3 delen. Voor, tijdens en na Ravensbruck.
De schrijfstijl is prettig, door het verhaal blijf je geboeid en wil je weten wat Rose allemaal is overkomen. Af en toe even pauze om te behappen wat je allemaal leest, bij wat er voor verschrikkelijks heeft afgespeeld daar in Duitsland.
Een mooi geschreven roman, wat je iets meegeeft om nog eens vaker bij stil te staan…

Voor mij zit er een klein persoonlijk tintje aan dit verhaal. Mijn overgrootmoeder was een Nederlandse vrouw die in Amsterdam een pension had en ten tijde van deze oorlog hield zij Joodse mensen verborgen. Helaas is ze verraden en werd ze opgepakt en naar Ravensbruck gebracht.
Door een personenkaart van het Rode Kruis weten we dat ze een maand voor de bevrijding daar is overleden.

Elizabeth Wein schreef eerder nog een eerste deel, de roman “Codenaam Verity”, wat zich ook afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. De schrijfster heeft zelf ook haar vliegbrevet en door haar liefde voor vliegen is ze op de ideeën gekomen voor haar laatste twee boeken.
Eigenlijk zijn deze boeken voor de Young Adults, maar ook volwassenen zullen zeker deze twee oorlogsverhalen waarderen.