Lezersrecensie
Voor altijd en altijd en altijd......
For ever, and ever and always….
Neil Gaiman schreef Coraline voor zijn dochter Holly, toen hij bezig was de goden naar Amerika te brengen. (American Gods, 2001).
Coraline is het boek waar hij het langst aan werkte, en wat hij zelf als ‘mijn allerbeste roman’ beschouwd. Toen de roman eindelijk af was, bleek Holly helaas al te oud om nog in sprookjes te geloven.
Neil Gaiman is een vaak bekroonde Brits auteur, die later naar Amerika verhuisde. In zijn ouderlijk huis bevond zich een kamer met een deur, die nergens naar leidde. Hij verzamelt tot op de dag van vandaag sleutels.
‘Alles wat je ooit zou kunnen wensen, valt bij wijsheid in het niet.’
De paradox van een deur – open of dicht – weerspiegelt de strijd die inherent is aan ons menselijke bestaan. Als mens zijn wij gedoemd om keuzes te maken, en te zijn. En soms lopen we vast, alsof we tegen een muur aanlopen.
Dat is natuurlijk niet wat kinderen in Coraline lezen. Voor hen is het een bijzonder griezelig en eng verhaal, over een héél doodgewoon meisje, dat via een deur in de muur plots in een andere wereld terecht komt. En zoals andere hele gewone meisjes van haar leeftijd, verveelt ze zich stierlijk. Haar ouders zijn druk, druk, druk. Vooral met zichzelf. Coraline moet het maar mooi even uitzoeken. Ze gaat op ontdekkingstocht, en man oh man, wat er dan toch allemaal gebeurd…. Dóodeng!
Het verhaal wordt verteld zoals gezien door Coraline’s ogen, al is zij zelf niet de verteller. De volwassenen, die menen dat Coraline een simpel ‘kindersprookje’ is, hebben de strekking van het verhaal niet helemaal begrepen. ‘De ouderdom heeft hun zicht op het leven vertroebelt, zoals het avondrood de dag verkleurt.’(Nietzsche).
Coraline is niets meer dan een (Bijbelse) parabel, waarmee Gaiman een religieus, moreel en filosofisch concept heeft willen neerzetten. ‘Kinderlijk’ simpel, doch bedrieglijk, want de ware boodschap is verborgen in het verhaal. Coraline is zo op twee niveaus werkzaam: het schijnbaar ‘gewone’, doch doodenge griezelig kindersprookje, én de interpretatie van de vertelling.
Kinderen tot een jaar of acht ervaren de wereld nog niet zoals wij. Zij proberen patronen en verbanden te ontdekken, en voeren deze soms te veel door. Als je kunt lopen, fietsen, rennen, springen, of zwemmen, waarom zou je dan ook niet kunnen vliegen? En waarom zou je niet tegen dieren of dingen kunnen praten? Hoe meer we leren, hoe meer we weten, en we weten pas later, dat we niet kunnen vliegen, hoe hard de aanloop ook is, en hoe hard we ook flapperen met onze handen. Het gáát gewoon niet.
De kinderlijke verwondering en de native blijdschap waarmee kinderen de wereld tegemoet treden, verdwijnt, om plaats te maken voor verlies, pijn en teleurstelling. Volwassenen weten dat ieder geluk een keerzijde kent. ‘De verveling van kindsheid maakt plaats voor de teleurstelling.’ (Schopenhauer), echter, zoals een kind speelt om het spelen, zo is het tijdens de fase van de ouderdom mogelijk opnieuw te (leren) spelen en plezier te hebben. (Epicurus).
En gelijk zoals bij op het eerste gezicht spannende ‘kindersprookje’ The Witch, the Lion and the Wardrobe, - dat niets meer is dan een christelijk verhandeling over het lijden van Christus- , zo ook is Coraline doorspekt met Bijbelse symboliek en (Bijbelse) referenties.
In de brieven van Paulus (Kor. 13:12 - ) vinden we onder meer de verwijzingen en hun symboliek terug van,(koperen) knopen, spiegels, cimbalen, muziek, (geloof, hoop & liefde). Of deze mooie: ‘het is als met een kind dat volwassen wordt. Een kind praat en denkt nog als een kind. Maar als het volwassen geworden is, zijn als die kinderlijke dingen verdwenen. Net als straks alles wat onvolmaakt is, verdwenen zal zijn. Maar de liefde zal nooit verdwijnen.
Meent u als lezer te mogen oordelen, dat het Kwade voor eeuwig is verdreven? De kevers, torren, spinnen, muizen, de knopen [ red. munten voor Charon] en de sterrenhemel nimmer nooit uw deel? Ach, gelukkig is toch de mens die wijsheid heeft gevonden. Memento Mori en Carpe Diem is tenslotte een ieders lot!
**** 4 sterren.Lees en huiver. Fantastisch eng verhaal voor kinderen. Ter lering en vermaak voor hen die altijd in sprookjes zijn blijven geloven.
Neil Gaiman schreef Coraline voor zijn dochter Holly, toen hij bezig was de goden naar Amerika te brengen. (American Gods, 2001).
Coraline is het boek waar hij het langst aan werkte, en wat hij zelf als ‘mijn allerbeste roman’ beschouwd. Toen de roman eindelijk af was, bleek Holly helaas al te oud om nog in sprookjes te geloven.
Neil Gaiman is een vaak bekroonde Brits auteur, die later naar Amerika verhuisde. In zijn ouderlijk huis bevond zich een kamer met een deur, die nergens naar leidde. Hij verzamelt tot op de dag van vandaag sleutels.
‘Alles wat je ooit zou kunnen wensen, valt bij wijsheid in het niet.’
De paradox van een deur – open of dicht – weerspiegelt de strijd die inherent is aan ons menselijke bestaan. Als mens zijn wij gedoemd om keuzes te maken, en te zijn. En soms lopen we vast, alsof we tegen een muur aanlopen.
Dat is natuurlijk niet wat kinderen in Coraline lezen. Voor hen is het een bijzonder griezelig en eng verhaal, over een héél doodgewoon meisje, dat via een deur in de muur plots in een andere wereld terecht komt. En zoals andere hele gewone meisjes van haar leeftijd, verveelt ze zich stierlijk. Haar ouders zijn druk, druk, druk. Vooral met zichzelf. Coraline moet het maar mooi even uitzoeken. Ze gaat op ontdekkingstocht, en man oh man, wat er dan toch allemaal gebeurd…. Dóodeng!
Het verhaal wordt verteld zoals gezien door Coraline’s ogen, al is zij zelf niet de verteller. De volwassenen, die menen dat Coraline een simpel ‘kindersprookje’ is, hebben de strekking van het verhaal niet helemaal begrepen. ‘De ouderdom heeft hun zicht op het leven vertroebelt, zoals het avondrood de dag verkleurt.’(Nietzsche).
Coraline is niets meer dan een (Bijbelse) parabel, waarmee Gaiman een religieus, moreel en filosofisch concept heeft willen neerzetten. ‘Kinderlijk’ simpel, doch bedrieglijk, want de ware boodschap is verborgen in het verhaal. Coraline is zo op twee niveaus werkzaam: het schijnbaar ‘gewone’, doch doodenge griezelig kindersprookje, én de interpretatie van de vertelling.
Kinderen tot een jaar of acht ervaren de wereld nog niet zoals wij. Zij proberen patronen en verbanden te ontdekken, en voeren deze soms te veel door. Als je kunt lopen, fietsen, rennen, springen, of zwemmen, waarom zou je dan ook niet kunnen vliegen? En waarom zou je niet tegen dieren of dingen kunnen praten? Hoe meer we leren, hoe meer we weten, en we weten pas later, dat we niet kunnen vliegen, hoe hard de aanloop ook is, en hoe hard we ook flapperen met onze handen. Het gáát gewoon niet.
De kinderlijke verwondering en de native blijdschap waarmee kinderen de wereld tegemoet treden, verdwijnt, om plaats te maken voor verlies, pijn en teleurstelling. Volwassenen weten dat ieder geluk een keerzijde kent. ‘De verveling van kindsheid maakt plaats voor de teleurstelling.’ (Schopenhauer), echter, zoals een kind speelt om het spelen, zo is het tijdens de fase van de ouderdom mogelijk opnieuw te (leren) spelen en plezier te hebben. (Epicurus).
En gelijk zoals bij op het eerste gezicht spannende ‘kindersprookje’ The Witch, the Lion and the Wardrobe, - dat niets meer is dan een christelijk verhandeling over het lijden van Christus- , zo ook is Coraline doorspekt met Bijbelse symboliek en (Bijbelse) referenties.
In de brieven van Paulus (Kor. 13:12 - ) vinden we onder meer de verwijzingen en hun symboliek terug van,(koperen) knopen, spiegels, cimbalen, muziek, (geloof, hoop & liefde). Of deze mooie: ‘het is als met een kind dat volwassen wordt. Een kind praat en denkt nog als een kind. Maar als het volwassen geworden is, zijn als die kinderlijke dingen verdwenen. Net als straks alles wat onvolmaakt is, verdwenen zal zijn. Maar de liefde zal nooit verdwijnen.
Meent u als lezer te mogen oordelen, dat het Kwade voor eeuwig is verdreven? De kevers, torren, spinnen, muizen, de knopen [ red. munten voor Charon] en de sterrenhemel nimmer nooit uw deel? Ach, gelukkig is toch de mens die wijsheid heeft gevonden. Memento Mori en Carpe Diem is tenslotte een ieders lot!
**** 4 sterren.Lees en huiver. Fantastisch eng verhaal voor kinderen. Ter lering en vermaak voor hen die altijd in sprookjes zijn blijven geloven.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Sandra
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
