weekendje Parijs verloopt anders dan gepland....

Paul en Lauren hebben hun kinderen Linden en Tilia uitgenodigd voor een weekend Parijs om hun 40-jarig huwelijk en de 70e verjaardag van Paul te vieren. Alleen de kinderen, geen aanhang. Paul is een bekende Franse bomenexpert en Lauren is Amerikaanse. Zowel de zoon als de dochter zijn vernoemd naar de linde, de favoriete boom van Paul. Paul is een beetje teruggetrokken man die meer om bomen lijkt te geven dan om mensen. Linden is een bekende fotograaf en woont in San Francisco met zijn vriend, die vader Paul overigens nog nooit heeft gezien. Tilia woont met haar gezin in London en Paul en Lauren wonen op het Franse platteland op een prachtig landgoed. Zo op het eerste oog een perfect gezin dus.

Bij aankomst van iedereen in Parijs is het al slecht weer, het regent al tijden onophoudelijk en er is zelfs sprake van dat de Seine buiten zijn oevers zou kunnen gaan treden. De geplande uitstapjes worden aangepast aan het slechte weer. Dan wordt Paul getroffen wordt door een beroerte en belandt in het ziekenhuis en lijkt Lauren een ernstige griep onder de leden te hebben. Tegelijkertijd verslechterd de situatie in Parijs en komen hele wijken onder water te staan. Tilia blijft bij Lauren in het hotel en Linden blijft bij zijn vader in het ziekenhuis. Linden weet niet goed raad met zijn vader die niet kan praten en zijn ogen dicht heeft. Wat moet hij tegen hem zeggen, wat weet zijn vader eigenlijk van hem? Als klein kind was hij altijd erg onder de indruk van zijn vader en leerde Paul hem van alles over de natuur. Linden ging al jong het huis uit, hij wist zich geen raad met zijn geaardheid en durfde er met niemand over te praten. Als hij wat ouder is vertelt hij het zijn moeder maar haar zij reageert zo slecht op het nieuws dat hij het nooit aan zijn vader vertelt. Hij weet niet eens of zijn vader nu op de hoogte is van het feit dat hij homo is….

De waterstand wordt zo hoog dat hele wijken geëvacueerd moeten worden en ook het ziekenhuis waar Paul ligt is niet veilig. Linden gaat mee als zijn vader verplaatst wordt naar een ander ziekenhuis. Er lijkt weinig vooruitgang te zitten in de situatie van zijn vader. Er wordt Linden aangeraden zoveel mogelijk tegen zijn vader te praten, en na enige aarzeling gaat hij dat dan ook doen. Hij vertelt hem alles over zijn leven, misschien is het wel de laatste mogelijkheid….

Door alles wat er gebeurt is het gezin helemaal op elkaar aangewezen en kunnen ze niet anders dan met elkaar praten en lijken ze bijzonder weinig van elkaar te weten…

Tussen de hoofdstukken door lees je, naar wat later blijkt, brieven van Paul. Deze brieven maken duidelijk waarom Paul is zoals hij is. Verder wordt het verhaal vanuit het perspectief van Linden verteld. In eerste instantie vond ik het boek een beetje tegen vallen, voorspelbaar ook. Een paar uur later kwam ik toch tot de conclusie dat het eigenlijk in al zijn eenvoud een heel mooi boek is wat heel mooi is opgebouwd. Alle personages zijn heel toegankelijk en dat maakt het verhaal heel aannemelijk. Wat mij betreft had het overstromingsverhaal wel wat minder uitgebreid gemogen maar ik begrijp ook dat het voor het verloop van het verhaal van belang was dat er iets gebeurde waardoor de familie gedwongen was dicht bij elkaar te blijven.