Unheimisch gevoel.....

De eerste regel die je leest zet meteen de toon voor het hele boek:
Direct en wat ongemakkelijk af en toe!
Het boek bestaat uit korte hoofdstukken wat soms gewoon fijn is want het is echt een verhaal wat onder je huid kruipt. Na meestal 2 hoofstukken komt er steeds een pagina met maar 1 zin; dit zijn regels uit een autopsierapport. Vanaf het begin van het boek weet je dus al: er gaat iets gebeuren.

Het verhaal wordt verteld vanuit de hoofdpersoon die gedurende het hele boek naamloos blijft, een bijzondere keuze. Haar vriendin heet Vicky en Vicky is op zijn zachts gezegd een beetje vreemd; ze ziet er wat raar uit door haar vreemde lip en ze gedraagt zich alsof de wereld om haar draait. Haar moeder is ook een beetje vreemd, zit altijd achter een gordijn wat midden in de woonkamer hangt en niemand weet wat ze daar doet. Bij aanvang van het boek zijn de meisjes 10 en 11. Vicky heeft een grote invloed op de hoofdpersoon maar deze is zich daar totaal niet van bewust zoals het een echte tiener betaamt. De invloed die Vicky uitoefent gaat ook heel subtiel, zo stuurt ze bijvoorbeeld briefjes naar haar vriendin waarin ze zegt dat zij echt die liefste vriendin is, dat het mooiste verjaarscadeau van haar kwam, dat hun vriendschap voor altijd zal zijn enz. Juist doordat dit allemaal zo subtiel gaat krijg je als lezer, en misschien juist ook als volwassene vaak een naar gevoel omdat je gewoon ziet dat er een ongezonde relatie ontstaat. Vicky krijgt gedurende de jaren heel veel macht over haar vriendin en die is zich daar totaal niet van bewust, ze kijkt juist heel erg tegen Vicky op. Alles wat de hoofdpersoon leuk vind buiten Vicky om gaat dan ook voor problemen zorgen, zo is er een verzorgpony die veel tijd vraagt en dat is allemaal geen Vicky-tijd. Ook een klasgenootje wat goed met de hoofdpersoon overweg kan gaat voor problemen zorgen. De hoofdpersoon vindt omgaan met het andere meisje, Margje, ‘heel ontspannen’ terwijl omgaan met Vicky betekent ‘dat er altijd iets moet gebeuren’. En er gebeurt van alles gedurende de jaren maar alles gebeurt wel omdat Vicky het wil.

Gedurende het verhaal krijg je wel een vermoeden over wie het autopsierapport gaat, het ligt ook wel voor de hand, maar heel hinderlijk is dat niet. Nadat bekend is over wie het rapport gaat worden deze regels vervangen door regels uit een psychiatrisch rapport. Ook hiervan is snel duidelijk over wie het gaat.

Door het directe taalgebruik en de korte hoofstukken weet de schrijfster een sfeer te creëren waar je als lezer echt een beetje een ‘unheimisch’ gevoel van krijgt. Je bent een soort toeschouwer die dingen ziet die de hoofdpersoon totaal niet ziet of niet wil zien; later in het verhaal wijzen haar ouders haar toch regelmatig op de ongezonde relatie die ze met Vicky heeft.

Een bijzonder boek waarvan ik blij was dat het uit was! Dit omdat je, zeker als je vrij veel achter elkaar leest, echt in het verhaal zit alsof je er zelf bij staat. Ik kijk uit naar een volgend boek van Laura van der Haar!