Lezersrecensie
'Water, water, overal water' (The Tempest)
'I have always believed our home to be an island. A healing place, untouched, something skipped over and forgotten. A geographical miracle. But it is mainland, like everywhere else. It's just another part of the coarse, toxic earth. You lied about this.'
---- LONGLIST MAN BOOKER PRIZE 2018 --------
Sophie Mackintosh won in 2016 verschillende prijzen met haar korte verhalen. The Water Cure is haar eerste roman, en staat op de longlist van de Man Booker Prize 2018.
Verteller is Lia, de middelste van de drie zussen, Grace is met dertig de oudste, Sky de jongste van het stel. Verder is er nog vader 'King' en Mother.
Het gezin leeft afgezonderd op een eiland, weg van de 'toxic' wereld. Gekleed in witte linnen gewaden, die zowel hun lichaam als ook hun gezicht bedekken, trachten zij zich zo tegen het gif en ziekte beschermen.
' Part of the old world, so terrible, so prone to destruction...' [..] insinueert dat er een globale milieuramp heeft plaatsgevonden. Ook kwamen er lang geleden getraumatiseerde vrouwen voor healingsesssies naar het eiland. Nu is er niemand meer behalve 'King', Mother en de drie zussen.
De ouders proberen de zussen te 'harden' : door hen aan wrede en pijnlijke rituelen van (zelf-)verminking en (zelf-)castijding te onderwerpen. Tevens moeten de zussen onderling strijden voor de liefde van hun ouders, via loting, – de ongelukkige ontvangt als 'prijs' een jaar lang geen liefde van de anderen, en wordt buitengesloten. 'We always love some people more...[..]' merkt Mother op, 'it's only fair'
Ook leren de zussen dat mannen monsters zijn en dat zij alles in het werk moeten stellen om hun lichaam en geest rein te houden. 'Love only your sisters..[..]'
De situatie op het eiland verandert als 'King' schipbreuk leidt. De catharsis is compleet als op een later tijdstip drie mannen, – twee broers en een jongen- , na een schipbreuk aanspoelen op het eiland. Op een dag is ook 'Mother' verdwenen en zijn de dames alleen met de mannen en de jongen.
De sfeer in het boek is vanaf het begin grimmig, er hangt onheil in de lucht; geen vogel zingt zijn lied, overal liggen her en der dode dieren, en achter het huis ligt een woekering van brandnetels, onkruid en bomen, alles afgeschermd door prikkeldraad.
Het dieet van de vrouwen bestaat uit wat ingeblikt fruit en wat honing, de mannen daarentegen doen zich al snel tegoed aan de voorraad.
---------------------------------------------------------------------------
(Het vervagen van) grenzen tussen man, vrouw, kind, lichaam en geest lijkt het centrale thema van de Longlist genomineerden van de Booker Prize 2018 te zijn.
Normaliter is het het kind dat de ouder verlaat, het zijn het niet de ouders die het kind achterlaten.
Sophie Mackintosh onderzoekt deze natuurlijke rol en scheidslijn tussen ouder-kind en vrouw-man in haar debuutroman The Water Cure. Zij versterkt dit thema door te verwijzen naar diverse tragedies van Shakespeare: de schipbreuk bij aanvang van het boek, als ook het eiland (The Tempest), een liefdeswedstrijd tussen zussen om de rol van het meest favoriete kind, (King Lear); en de liefde als oorzaak van al ons lijden, als een vloek, die ons leven ontregeld (Twelfth Night).
Thema's als familie, afkomst, geweld, lot, keuze, (zelf-)verminking, (ziende) blindheid, de natuur vs de mens, komen zowel in de Griekse mythologie als ook in Shakespeare's werken terug. Duidelijk wordt dan ook het waarom van de zgn. 'drowning and healing therapies. voor vrouwen.
Als je weet welke oorzaak er is voor 'blindheid', zoals uitgewerkt in een andere genomineerde van de Longlist 2018: Everything Under van Daisy Johnson, (die Sophocles' Oidipous Rex als basis voor haar roman gebruikte), dan wordt als snel duidelijk welke grenzen er op het eiland in the Water Cure geschonden zijn.
De genderwisseling, zoals ook uit Twelfth Night, is wel het meest ambitieuze en gewaagde thema dat Sophie Mackintosh in haar roman aankaart. Want wie namelijk meent dat de vrouwen hier het onwillig slachtoffer zijn van de mannen, heeft het boek niet goed begrepen. 'we sisters have always been cruel in our own way.., 'it kept us alive.'
Een genderwisseling met als basis het boek dat in 1983 de Nobelprijs won, is beslist geen sinecure. Sophie Makintosh heeft het aangedurfd. Prachtig proza, met een broeierige onderlaag, veel symboliek, waarin thema's als goed en kwaad, macht en slachtoffer, familiebanden, je plek in de wereld vinden, vrije keuze en noodlot in een prachtboek samenkomen.
***** 5 sterren
---- LONGLIST MAN BOOKER PRIZE 2018 --------
Sophie Mackintosh won in 2016 verschillende prijzen met haar korte verhalen. The Water Cure is haar eerste roman, en staat op de longlist van de Man Booker Prize 2018.
Verteller is Lia, de middelste van de drie zussen, Grace is met dertig de oudste, Sky de jongste van het stel. Verder is er nog vader 'King' en Mother.
Het gezin leeft afgezonderd op een eiland, weg van de 'toxic' wereld. Gekleed in witte linnen gewaden, die zowel hun lichaam als ook hun gezicht bedekken, trachten zij zich zo tegen het gif en ziekte beschermen.
' Part of the old world, so terrible, so prone to destruction...' [..] insinueert dat er een globale milieuramp heeft plaatsgevonden. Ook kwamen er lang geleden getraumatiseerde vrouwen voor healingsesssies naar het eiland. Nu is er niemand meer behalve 'King', Mother en de drie zussen.
De ouders proberen de zussen te 'harden' : door hen aan wrede en pijnlijke rituelen van (zelf-)verminking en (zelf-)castijding te onderwerpen. Tevens moeten de zussen onderling strijden voor de liefde van hun ouders, via loting, – de ongelukkige ontvangt als 'prijs' een jaar lang geen liefde van de anderen, en wordt buitengesloten. 'We always love some people more...[..]' merkt Mother op, 'it's only fair'
Ook leren de zussen dat mannen monsters zijn en dat zij alles in het werk moeten stellen om hun lichaam en geest rein te houden. 'Love only your sisters..[..]'
De situatie op het eiland verandert als 'King' schipbreuk leidt. De catharsis is compleet als op een later tijdstip drie mannen, – twee broers en een jongen- , na een schipbreuk aanspoelen op het eiland. Op een dag is ook 'Mother' verdwenen en zijn de dames alleen met de mannen en de jongen.
De sfeer in het boek is vanaf het begin grimmig, er hangt onheil in de lucht; geen vogel zingt zijn lied, overal liggen her en der dode dieren, en achter het huis ligt een woekering van brandnetels, onkruid en bomen, alles afgeschermd door prikkeldraad.
Het dieet van de vrouwen bestaat uit wat ingeblikt fruit en wat honing, de mannen daarentegen doen zich al snel tegoed aan de voorraad.
---------------------------------------------------------------------------
(Het vervagen van) grenzen tussen man, vrouw, kind, lichaam en geest lijkt het centrale thema van de Longlist genomineerden van de Booker Prize 2018 te zijn.
Normaliter is het het kind dat de ouder verlaat, het zijn het niet de ouders die het kind achterlaten.
Sophie Mackintosh onderzoekt deze natuurlijke rol en scheidslijn tussen ouder-kind en vrouw-man in haar debuutroman The Water Cure. Zij versterkt dit thema door te verwijzen naar diverse tragedies van Shakespeare: de schipbreuk bij aanvang van het boek, als ook het eiland (The Tempest), een liefdeswedstrijd tussen zussen om de rol van het meest favoriete kind, (King Lear); en de liefde als oorzaak van al ons lijden, als een vloek, die ons leven ontregeld (Twelfth Night).
Thema's als familie, afkomst, geweld, lot, keuze, (zelf-)verminking, (ziende) blindheid, de natuur vs de mens, komen zowel in de Griekse mythologie als ook in Shakespeare's werken terug. Duidelijk wordt dan ook het waarom van de zgn. 'drowning and healing therapies. voor vrouwen.
Als je weet welke oorzaak er is voor 'blindheid', zoals uitgewerkt in een andere genomineerde van de Longlist 2018: Everything Under van Daisy Johnson, (die Sophocles' Oidipous Rex als basis voor haar roman gebruikte), dan wordt als snel duidelijk welke grenzen er op het eiland in the Water Cure geschonden zijn.
De genderwisseling, zoals ook uit Twelfth Night, is wel het meest ambitieuze en gewaagde thema dat Sophie Mackintosh in haar roman aankaart. Want wie namelijk meent dat de vrouwen hier het onwillig slachtoffer zijn van de mannen, heeft het boek niet goed begrepen. 'we sisters have always been cruel in our own way.., 'it kept us alive.'
Een genderwisseling met als basis het boek dat in 1983 de Nobelprijs won, is beslist geen sinecure. Sophie Makintosh heeft het aangedurfd. Prachtig proza, met een broeierige onderlaag, veel symboliek, waarin thema's als goed en kwaad, macht en slachtoffer, familiebanden, je plek in de wereld vinden, vrije keuze en noodlot in een prachtboek samenkomen.
***** 5 sterren
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Sandra
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
