De wat norse, egocentrische en recalcitrante Fikry viel bij mij in de smaak

A.J. Fikry is een man die niet gelukkig is, zijn vrouw is onlangs overleden en zij kochten ooit samen deze boekenwinkel ergens op een eiland. Fikry praat zeer gepassioneerd over boeken, maar hij vindt mensen maar raar en vreemd en zondert zich steeds meer af. Op een dag komt Amy, een vertegenwoordigster van een uitgever langs en zij botsen behoorlijk met elkaar. Zij kent zijn smaak niet, hij verlangt terug naar de vorige (overleden) vertegenwoordiger omdat hij zijn smaak wel enigszins kende en Amy verlaat de winkel al snel, haar favoriete uitgave van dit seizoen: “De laatbloeier” achterlatend, juist deze uitgave wordt later belangrijk in dit boek.

“Waar ik wél van hou?”, herhaalt hij vol afkeer. “Kan ik je niet beter vertellen waar ik niét van hou? Ik hou niet van postmodernistische of postacalyptische boeken, van boeken met een postmortale verteller of van magisch realisme. Ik ben maar zelden gevoelig voor zogenaamd slimme literaire kunstgrepen, meerdere lettertypen, afbeeldingen waar ze niet thuishoren, kortom, allerlei trucs. ……. Ik hou niet van genrekruisingen a la literaire thriller of literaire fantasyromans. Literair is literair, genre is genre, en dergelijk kruisingen hebben maar zelden een bevredigend resultaat…….”

Fikry wordt vervolgens bestolen van zijn grootste bezit, een dichtbundel die veel geld waard is en als hij dan een “pakket” aantreft in zijn winkel is dat het moment waarop hij zich realiseert dat hij iets moet veranderen in zijn leven, hij moet weer blijdschap voelen in zijn leven en zijn afkeer van mensen overwinnen en nog iets van zijn verdere leven maken.

Lees verder: klik