Tot tranen geroerd....

Wat een bijzonder intens en aangrijpend verhaal heeft schrijfster Diney Costeloe neergezet. Vanaf de eerste bladzijde weet zij mij zeer diep in mijn moederhart te raken als Rita en Rosie door hun stiefvader het huis uit worden gezet en hun moeder zonder enige wroeging afstand neemt van haar dochters. Deze emotie weet zij door het hele boek, en dat zijn bijna 500 bladzijdes, vast te houden. Dit doet zij zonder al te veel drama toe te passen, de gruwelijke gebeurtenissen en doortrapte beslissingen spreken voor zich. Afwisselend neemt zij mij mee in een rollercoaster van boosheid, verbijstering en onmacht met hier en daar een klein sprankje hoop welke als snel weer de kop wordt ingedrukt. Ook geeft deze zeer vlot lezende roman een goed tijdsbeeld weer van Londen in opbouw net na de 2e wereldoorlog. De wetenschap dat Diney Costeloe ervaringen en verhalen van kinderen die dit echt hebben meegemaakt heeft verwerkt in dit boek laat mijn bloed nog een graadje erger koken. Een diepe buiging voor deze schrijfster die mij tot tranen toe heeft geroerd…