Onmacht en boosheid

Euthanasie…. een beladen onderwerp wat wij allemaal graag nog even voor ons uit willen schuiven maar wat door het verstrijken van de jaren en het ouder worden van onze ouders onherroepelijk een keer op ons pad gaat komen. Zo ook voor schrijver Chris van Hassel, hij heeft door zijn toegankelijke manier van schrijven de onmacht, de boosheid en het niet los willen laten van zijn moeder goed weergegeven. Hierbij speelt ook het aspect van schuldgevoel over zijn gedrag van vroeger dat elke keer opspeelt. De uitdrukkingen en gebruiken uit de streek van Zundert zijn mooi door het boek heen verweven. Voor velen denk ik ook heel herkenbaar is de beschrijving van een jongensgezin uit de jaren 60 en 70: vooral niet over gevoelens praten. Tussen al deze boosheid, schuldgevoel en onmacht is de enorme liefde voor zijn moeder de stevige cementlaag van het boek. Hierdoor is het een prachtig monument voor zijn moeder geworden, die op haar sterfbed haar zoon nog een paar wijze lessen meegeeft…