Geen begin zonder einde en geen einde zonder begin

Emily en Robbie zijn op leeftijd en al jaren gelukkig samen. Een zoon en kleinkinderen verder wonen ze in een huisje vlakbij de zee. Op een ochtend staat Robbie vroeg op, als Emily nog ligt te slapen. Hij geeft de honden te eten, geeft Emily nog een laatste kus. Schrijft een briefje en vertrekt. Hij trekt de deur achter zich dicht om alles achter zich te laten.

Wat als eerste opvalt is de cover. Hij ziet er vanaf het beeldscherm al prachtig uit, maar in het echt is hij nog mooier. De meeuwen die vliegen over de windstromen, zijn bijzonder gekleurd en hebben kleine details in gouddruk. Ook de titel is in glimmend goud op de voorkant en rug gedrukt. Ondanks de gekleurde vogels, de lijnen en de gouden opdruk, is het geen bont geheel, maar straalt het rust uit.

Aan de binnenkant is het ook een mooi en opvallend doch rustig geheel. Het boek bestaat uit vijf delen, beginnend bij 2016 en eindigend in 1962. Langzaam gaan we terug in de tijd naar 1962 waar het verhaal begint. Bij de start van het boek weten we dus al het verhaal gaat aflopen, maar nog niet wat eraan vooraf is gegaan. Langzaam krijgen we steeds meer informatie uit het verleden en komen we te weten met welk geheim Emily en Robbie al die jaren hebben moeten leven. Pas op de laatste bladzijden van het boek, als we dus eigenlijk aan het begin van het verhaal zitten en we alle details weten, vallen de stukjes op zijn plaats. Deze opbouw van het boek maakt het een heel bijzonder geheel.

De schrijfstijl van Cohen is prettig. Ze beschrijft de situaties met kleine details. Het toneel van de gebeurtenissen krijgt daardoor vorm, zonder dat het verhaal langdradig of wollig wordt. De sfeer van het leven aan zee, het bouwen van de boten, het studeren, we krijgen het allemaal mee, maar wel met een bepaalde mate van rust en komen langzaam steeds meer te weten over het leven van Emily en Robbie. Maar tot op de laatste bladzijde hebben we geen idee van wat er is gebeurd en mijn vermoedens die gaandeweg ontstonden bleken niet juist. Julie Cohen voert de spanning op en zorgt ervoor dat naarmate we bij het einde van het boek en het begin van het leven van Emily en Robbie komen, we steeds gretiger willen weten wat er is gebeurd. En ineens is het boek uit.

Ik heb genoten van dit prachtige en ontroerende boek. Terloops verweeft Cohen een aantal maatschappelijke thema's in het boek, zoals Alzheimer en adoptie, die het een aangrijpend geheel maken. Haar beschrijvingen van de personages zijn eerlijk, ze hebben allemaal hun gebreken en dat zorgt er voor dat we ons nog beter kunnen confirmeren met Emily en Robbie.

Samen van Julie Cohen krijgt van mij vier sterren ****