Geen hoogvlieger

De naam Anna Snoekstra doet een Nederlandse schrijfster vermoeden, maar deze debutante is toch echt van Australische komaf. Snoekstra doet met haar boek een gooi naar het succes dat meerdere auteurs met domestic noir bereikt hebben. De Australische krant The Canberra Times durft zelfs de vergelijking te maken met Gillian Flynns Gone girl, maar die gaat mank.

Snoekstra situeert haar psychologische thriller Als twee druppels water in Canberra, een stad die op dat moment één van zijn heetste zomers beleeft. Een jonge vrouw, die naamloos blijft, dreigt te worden opgepakt voor winkeldiefstal. Om te voorkomen dat de politie achter haar ware identiteit komt, geeft ze zichzelf uit voor Rebecca ‘Bec’ Winter, een meisje dat elf jaar geleden spoorloos verdween. De jonge vrouw lijkt op Bec en ze leeft schijnbaar moeiteloos Bec’s leven. Het vertelperspectief wisselt tussen de jonge vrouw in 2014 en Bec vlak voor haar verdwijning in 2003. Langzaam toewerkend naar de ontknoping ontvouwt zich de waarheid omtrent de verdwijning van Bec. Tegelijkertijd komt ook haar plaatsvervanger tot bepaalde conclusies.

Vanaf het moment dat de plaatsvervanger haar intrede doet in het leven van Bec, voorvoel je al dat er iets mis is. De ouders reageren nogal koeltjes op het weerzien met hun ‘dochter’. Ze vragen niet wat ze heeft meegemaakt of waar ze is geweest. Ze zijn heus wel blij dat ze weer thuis is, maar hun reactie is niet passend bij de gebeurtenissen. Er hangt een vreemde sfeer in huis en die wordt door Snoekstra goed overgebracht.

Ongeloofwaardig is de manier waarop de plaatsvervanger zich Bec’s leven eigen maakt en zonder ook maar de minste versprekingen omgaat met haar broers en vrienden. Het lukt haar zelfs om de rechercheur die belast was met de verdwijning van Bec in haar voordeel te manipuleren. Je wacht, tevergeefs, op het moment dat iemand gaat twijfelen aan haar oprechtheid. Snoekstra laat hier en daar momenten om de spanning op te voeren, liggen.

Om terug te komen op bovengenoemde vergelijking; daar waar Gone girl een verfijnde, gelaagde en onvoorspelbare psychologische thriller is, is Als twee druppels water het tegenovergestelde. De hoofdpersonages zijn pubers en de psychologie is dus ook puberaal, het taalgebruik zeer eenvoudig. Niets mis mee, maar dit boek wordt verkocht als een boek voor volwassenen. Bovenal is het thema ook niet meer echt origineel. Het is een raadsel waarom de filmrechten verkocht zijn.

Tijdens het lezen valt wel een andere vergelijking te maken, namelijk die met de jeugdboekenserie Kippenvel van R.L. Stine. Dat zal vast niet het beoogde resultaat van de auteur zijn geweest.