Een meeslepende muzikale zoektocht

De maneschijnsonate speelt zich af in heden en verleden. Begin twintigste eeuw staat een jonge violiste avond na avond op de bühne voorstellingen te geven. Adembenemend mooi is Rose' vioolspel. Op een avond leert ze een knappe man kennen op wie ze verliefd wordt en een korte nacht samen beleefd. Vervolgens verdwijnt hij spoorloos, haar verlangend achterlatend. Met de tijd verdwijnt haar hoop en haar prachtige vioolspel, tot in 2011 haar viool weer opduikt. Na het verlies van haar man heeft Lilly lange tijd op de automatische piloot geleefd, zichzelf niet toegestaan te genieten en haar vriendin verwaarloosd. Als ze op een dag een oude viool in haar handen gedrukt krijgt, besluit ze af te reizen naar Londen. Haar vriendin woont daar en heeft veel verstand van muziek en violen. Ze hoopt via haar meer te weten te komen over de viool, maar onderweg ontmoet ze ook een knappe man die haar gedurende haar zoektocht meer dan bezig zal houden..

De schrijfstijl van Corina Bomann kan het beste worden omschreven als luchtig en eenvoudig. Haar personages hebben geen ingewikkelde namen en gebruiken ook geen ingewikkelde zinsconstructies. De belangrijkste elementen uit de levens van de personages worden uitgelicht, zonder heel diep in details te treden. Ondanks dat haar omschrijvingen eenvoudig zijn, weet Corina Bomann heel goed situaties en omgevingen te schetsen. Dat maakt het verhaal niet alleen goed te volgen, maar laat je bladzijde na bladzijde ook snel om slaan. Ze sleurt je op haar manier van schrijven zo mee in het Sumatra van 1904, maar met het zelfde gemak naar het druilerige Londen of Hamburg van 2011.

Ook de overgang van heden naar verleden en weer terug weet Bomann op een eenvoudige, maar duidelijke manier te doen. Niet alleen staat boven de hoofdstukken genoemd in welk jaartal het verhaal zich afspeelt, maar door de duidelijke beschrijving in de eerste zin van ieder hoofdstuk is het direct helder in welke tijd en op welke plek we ons in het verhaal bevinden.

De verhalen van Rose en Lilly en Ellen en Helen zijn ontroerend en nauw met elkaar verweven. Ze zijn verdrietig, maar hoopvol en enigszins spannend. Naar mate het verhaal verder gaat, neemt de nieuwsgierigheid toe, vooral of je voorgevoel van hoe de verhaallijnen in elkaar steken, klopt. De losse eindjes weet de schrijfsters iets te makkelijk op te lossen en sommige dingen zijn iets te toevallig. Twee ontmoetingen met vreemde mannen, zomaar een dagboek vinden in het huis van de gouverneur die ineens heel veel van de geschiedenis oplost.. Al met al iets te voor de hand liggend. Daarom geef ik het boek net geen vier, maar drie sterren.