Ik geef je de zon - Jandy Nelson

(Recensie komt oorspronkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/2015/12/22/ik-geef-je-de-zon-jandy-nelson/)

Jude en haar tweelingbroer Noah zijn onafscheidelijk, totdat er iets tragisch gebeurt waardoor ze compleet uit elkaar groeien. Noah probeert ondertussen zijn homoseksualiteit een plek te geven, terwijl Jude een verschrikkelijke eerste keer heeft gehad en steeds meer in zichzelf keert.
Wisselend tussen de perspectieven van Jude als ze zestien is, en Noah als hij dertien is, komt de lezer er langzaam achter wat er is voorgevallen en hoe dat deze tweeling voor de belangrijkste jaren uit hun leven uit elkaar heeft gedreven.



Jude en Noah waren een onafscheidelijke tweeling, tot een familiegebeurtenis hun uiteendreef. De jongere Noah probeert zijn homoseksualiteit een plekje te geven terwijl de oudere Jude meer in zichzelf gekeerd wordt. Afwisselend tussen deze twee perspectieven lees je hoe de tweeling uit elkaar gedreven werd en hoe ze elk met bepaalde gebeurtenissen om proberen te gaan.



Als je het verhaal leest vanuit Jude’s perspectief, kan je zeker een hoop spiritualiteit en andere zweverige dingen verwachten. Hierdoor kan het verhaal behoorlijk verwarrend worden en moet je er, zeker vanuit Jude’s perspectief, je aandacht er behoorlijk bijhouden, wil je er iets van volgen. Maar zelfs als je probeert je aandacht erbij te houden, blijft het verhaal erg verwarrend.
Soms springen onderwerp ook opeens zonder reden om, echt van de hak op de tak. Dit maakt de verwarring niet echt minder.

Het boek heeft ook hele lange hoofdstukken, omdat één hoofdstuk bestaat uit één perspectief. Hierdoor kan je wel 50 pagina’s lezen, en dat bestaat allemaal uit één hoofdstuk. Dit kan soms best vervelend zijn, omdat je misschien niet wil stoppen midden in een gebeurtenis of niet even snel een hoofdstuk kan lezen.

Er is in dit boek geen sprake van een alwetende hoofdpersoon, het enige wat je weet zijn de gedachtes van Jude en Noah, verder weet je helemaal niks. Het enige is dat je vanuit Noah leest als zijnde dertienjarige en vanuit zestienjarige Jude. Hierdoor komen de gebeurtenissen langzaam bijeen en ga je als lezer links leggen tussen de dingen die de tweeling heeft meegemaakt. Zeker in het begin ben je erg in de war met de Jude die 13 jaar is, en de Jude die 16 jaar is. Maar met Noah is dit precies hetzelfde geval, Noah als 13-jarige en Noah als 16-jarige lijken vrijwel niet op dezelfde personen.

Het enige echte nadeel was toch wel de cliché en voorspelbare romantiek, echter komt deze pas wat later in het boek aanbod, dus erg storend was het niet. Behalve dan het feit dat het einde erg voorspelbaar was, wat toch wel jammer was, omdat het boek over het algemeen niet voorspelbaar was. Of dat nou te maken had omdat zowel Noah als Jude excentrieke personages zijn, of met wat anders weet ik niet.


Ik geef het boek 3/5 sterren.