Heel herkenbaar en goed geschreven!

Het einde van 2014 naderde en ik moest concluderen dat ik geen enkel boek had gelezen dat me echt wist te grijpen. Daarmee bedoel ik het soort boek dat je niet meer weg kan leggen, waar je voor wakker blijft, waarvoor je van school spijbelt en waarvoor je afspraken met vriendinnen afzegt. Ik ben dol op dergelijke boeken. Zelfs de neveneffecten als vrienden die zich verwaarloosd voelen en teleurgestelde docenten, neem ik voor lief. Immers: zo’n boek heb ik toch binnen twee dagen uit. Maar nee, 2014 was geen goed jaar als het op YA aankwam. Misschien word ik er nu dan echt te oud voor, dacht ik nog.
Maar toen was daar Fangirl. Ik kreeg het boek cadeau voor Kerst en had het, ondanks alle familieverplichtingen en de ruim vierhonderd pagina’s, nog voor het nieuwe jaar uit.

Het boek is om te beginnen enorm origineel. Eerlijk, YA-land bestaat tegenwoordig toch vooral uit dystopieën en bergen vampiers. Het was verhelderend dat het ook zo kan: gewoon een nerdie meisje dat gaat studeren. Ik vond het heel leuk om te lezen over fanfictie en de manier waarop hoofdpersoon Cath worstelt met het bedenken van eigen personages. Het boek gaf me een kijkje in een online wereld waar ik nog niks van af wist. Natuurlijk ben ik daarna even op internet gaan rondneuzen bij de kennelijk onbeperkte hoeveelheid Harry Potter verhalen.

Ondanks dat er geen enorm spannende dingen in het boek gebeuren (lees: geen rampen, geen moordenaars, geen magische gekken of kwade dictators) is het verhaal nergens saai. De opbloeiende liefde tussen Cath en één van de mannelijke personages (ik zal niet verklappen wie) is heel realistisch neergezet. Ik geloofde het helemaal. Dat was het volgende punt waar ik zo enthousiast over ben: de schrijfstijl van Rowell. Het is heerlijk humoristisch, soms sarcastisch, maar bovenal realistisch.

De stukjes fanfictie passen bij het verhaal, maar ik moet toegeven dat ik ze niet allemaal gelezen heb. Dat kwam vooral omdat ik zo in het verhaal van Cath zat dat ik geen zin had om dat te onderbreken. Wel heel knap hoe Rowell haar personage Cath een hele eigen schrijfstijl heeft gegeven. Hierdoor kwam ze over als een levend persoon, met eigen zwaktes en een eigen kijk op dingen. Ik merkte dat dit boek, in tegenstelling tot een hoop andere YA’s, voortgestuwd wordt door de karakters en niet zozeer door de plot. Voorheen dacht ik dat ik daar niet van hield, maar ik denk dat ik mijn horizon maar eens moet gaan verbreden.
Eleanor en Park is inmiddels al aangeschaft.