Weinig geruststellend

Dit boek kreeg ik in het vizier omdat enkele andere lezers die ik op Hebban volg, erg enthousiast waren over dit boek. Ik zag bij twee van deze lezers veel overlap in boeken die mij ook aanspraken. De dag voor mijn vakantie heb ik het boek dus nog snel gekocht (ebook).
Ik moest bij dit boek even wennen aan de schrijfstijl, maar toen ik eenmaal bezig was in het verhaal had het mij ook echt te pakken.
Het verhaal is een typisch plattelandsverhaal. Tijdens het lezen was ik echt op het platteland van Nordfriesland aanwezig. Het beeld van de plattelandsgemeente is somber en heeft weinig toekomst waardoor het verlangen naar vroeger sterk aanwezig is, die tegelijk ook niet altijd even rooskleurig was.
Af en toe deed het verhaal mij ook even aan de plattelandsbeschrijvingen uit “de Leugenhuistrilogie” van Anne Ragde denken.
Dörte Hansen heeft op gevoelige en subtiele wijze een indrukwekkend verhaal geschreven. De zinnen zijn vaak zo mooi dat ik enkele passages meerdere keren las.

“Het was voor hem ongeveer het ergste wat er bestond: dingen waar een eind aan kwam. Het enige wat nog erger was: als hij zelf een eind aan die dingen moest maken.” (citaat)