Spannend, maar ook teleurstellend

Alice weet niet anders dan dat zij en haar moeder op de vlucht zijn. Al haar hele leven worden ze achtervolgd door pech en ongelukken, waardoor ze maar een paar maanden op één plek kunnen blijven. Alice haar herinneringen bestaat dan ook voornamelijk uit snelwegen.

Dan komt haar oma te overlijden, die de schrijfster is van duistere sprookjes. Die ‘achtervolgd’ werd door een cult. In eerste instantie lijkt het beter te gaan, alsof het ongeluk is weggetrokken. Maar dan wordt haar moeder ontvoerd, en komt Alice erachter dat de sprookjes van haar oma meer waarheid bevatten dan ze ooit had gedacht.

Samen met Finch, een grote fan van de sprookjes, gaat ze op zoektocht naar haar moeder… en de waarheid. Wie was haar oma, wie is Alice zelf? Dan komt ze in een andere wereld terecht, waar niets is wat het lijkt.

Er komen niet bijster veel personages in dit verhaal voor. Als eerste wordt het hoofdpersonage, Alice, geïntroduceerd. Alice is een personage voor wie ik weinig sympathie kon opbrengen. Ze houdt zielsveel van haar moeder, ze staat sterk in haar schoenen, maar ze is bevooroordeeld, hypocriet en is niet van plan dit ook maar enigszins te veranderen. Tevens veroordeelt ze andere meiden voor hun uiterlijk, hun verschijning, maar zodra het haar zelf overkomt, dan krijgt ze een woedeaanval, ‘want dat kan allemaal niet’. Ze noemde de ex van Finch letterlijk een bitch, terwijl zij die ex persoonlijk niet eens kende. Alice is problematisch en aan het einde wordt voor een deel duidelijk waarom ze zo agressief is, maar dat blijf ik maar een slap aftreksel van een vaag excuus vinden. Ik had echt gehoopt op een verbetering van karakter, maar helaas.

Alice haar moeder leerde ik niet echt kennen, behalve dat ze knap en mysterieus is. Al vrij snel wordt haar moeder ontvoerd, waarna de sneltrein begint. Daarna krijg je ietwat vage omschrijvingen van de onstuimige jeugd van Alice. De vele verhuizingen, het constante reizen. Hoe haar moeder voor haar zorgde, van haar houdt. En dan komt de plottwist op het einde, die ik al had zien aankomen.

Finch is ~ een soort van ~ de love interest in dit verhaal, hoewel de liefde, voor mijn gevoel, pas laat op gang kwam… áls het al op gang kwam. Finch verdiende echter zoveel beter. Het is een ontzettend lieve jongen, maar hij groeide op in een huishouden met een afwezige vader, een overleden moeder, en racisme. Het was een lieve jongen die door het vuur zou gaan voor Alice… En Alice neemt hem dit in stank voor dank af. Haar ego en woedeproblemen kennen immers geen grenzen.

Verder is Finch grappig en zorgzaam. Hij staat altijd voor Alice klaar, ook al doet zij zo naar tegen hem. Helaas denk ik dat hij meer een plot device is, dan een echt personage.

De oma/grootmoeder van Alice leer je vrijwel alleen door verhalen kennen. Pas tegen het einde van het boek heeft zij een korte cameo. Wederom erg jammer. Het hele verhaal draait om Alice en haar oma, haar geschreven sprookjes, haar woning. En dan komt ze bijna niet in beeld. Dit zorgde ervoor dat ik de climax behoorlijk vond tegenvallen, het was echt een domper voor mij.