Duister en onheilspellend

Met de toegankelijke schrijfstijl die Karin Hazendonk hanteert, heeft de auteur weer een onheilspellend en luguber verhaal geschreven. Keer op keer weet ze de lezer met weinig gegevens in een verhaal te trekken. De dood heeft blauwe ogen is, net als zijn voorganger Waanidee, moeilijk weg te leggen.
De personages kunnen ook nu weer bepaalde gevoelens bij de lezers opwekken, iets wat de schrijfster als geen ander kan. Hoewel dit verhaal de neiging heeft wat voorspelbaar te worden, draagt het een duister plot met zich mee. Het is eentje met een boodschap voor ouders. Het is altijd weer even afwachten waar Hazendonk mee komt en deze is dan ook zeer zeker de moeite van het lezen waard.