Lezersrecensie
Eindeloos Ontroerend
Met Stad van Spiegels rondt Justin Cronin zijn volumineuze apocalyptische trilogie op weergaloze wijze af. Alle verhaallijnen komen samen en leiden tot een ontroerend slot waarbij begin en einde op symbolische wijze in elkaar overlopen.
Het derde deel begint na de bevrijding van het Thuisland in 98 n.V . Het gevaar van de Viralen lijkt geweken. De overlevenden bouwen een nieuwe samenleving op en zoeken hun eigen weg. De hoofdpersonen verliezen elkaar steeds meer uit het oog. Toch is de dreiging niet helemaal geweken. De Nul is nog niet verslagen en Amy, het meisje dat al meer dan 100 jaar oud is, weet dat hij nooit zal rusten tot hij haar vernietigd heeft. Ze treft in stilte voorbereidingen voor de tijd die gaat komen.
Dit derde deel kenmerkt zich door mooie diepzinnige zinnen die je regelmatig beroeren: ‘Ze hadden zich op onverwachte momenten, ongeacht hun omstandigheden, zo intens blij gevoeld, dat die vreugde van bovenaf leek te komen; ze hadden ernaar verlangd gekend te worden, en soms was dat ook bijna zo geweest.’ Daarmee is Cronin teruggekeerd naar het gebruik van de metaforen en poëtische omschrijvingen waarvan hij zich in de Oversteek al bediende.
In tegenstelling tot deel twee gaat het nu niet meer over zuiver en alleen overleven want er is nu tijd om te genieten en de mensen kunnen kiezen wat zij met hun leven willen doen. De personages zijn meer ontspannen en geluk ligt binnen handbereik. Maar enkelen onder hen denken er anders over. Zij hebben een missie zoals Michael die koste wat kost een boot wil opknappen ook al wordt hij door zijn eigen familie verguisd en zet hij zijn kansen op geluk op het spel. Het lijkt alsof er bovennatuurlijke krachten aan het werk zijn die mensen zoals Michael innerlijk sturen.
Het verhaal blijft boeiend en spannend en Cronin weet onze emoties meesterlijk te bespelen. Wanneer hij het verhaal over De Nul uit de doeken doet, krijg je sympathie en medelijden voor deze aartsvijand. Het verhaal over de Nul leest als een boek in een boek. De schrijver verandert van vertelperspectief en de thriller neemt de vorm aan van een boeiende psychologische roman. Haat en liefde blijken dicht bij elkaar te liggen en kunnen een mens zowel letterlijk als figuurlijk doen veranderen in een monster. Dit gegeven vervlecht Cronin op meesterlijke wijze in zijn verhaal.
Het slot kent een geweldig mooi en onverwacht einde. Je krijgt het gevoel alsof alles voorbestemd is en Cronin laat je voldaan en ontroerd achter.
Het derde deel begint na de bevrijding van het Thuisland in 98 n.V . Het gevaar van de Viralen lijkt geweken. De overlevenden bouwen een nieuwe samenleving op en zoeken hun eigen weg. De hoofdpersonen verliezen elkaar steeds meer uit het oog. Toch is de dreiging niet helemaal geweken. De Nul is nog niet verslagen en Amy, het meisje dat al meer dan 100 jaar oud is, weet dat hij nooit zal rusten tot hij haar vernietigd heeft. Ze treft in stilte voorbereidingen voor de tijd die gaat komen.
Dit derde deel kenmerkt zich door mooie diepzinnige zinnen die je regelmatig beroeren: ‘Ze hadden zich op onverwachte momenten, ongeacht hun omstandigheden, zo intens blij gevoeld, dat die vreugde van bovenaf leek te komen; ze hadden ernaar verlangd gekend te worden, en soms was dat ook bijna zo geweest.’ Daarmee is Cronin teruggekeerd naar het gebruik van de metaforen en poëtische omschrijvingen waarvan hij zich in de Oversteek al bediende.
In tegenstelling tot deel twee gaat het nu niet meer over zuiver en alleen overleven want er is nu tijd om te genieten en de mensen kunnen kiezen wat zij met hun leven willen doen. De personages zijn meer ontspannen en geluk ligt binnen handbereik. Maar enkelen onder hen denken er anders over. Zij hebben een missie zoals Michael die koste wat kost een boot wil opknappen ook al wordt hij door zijn eigen familie verguisd en zet hij zijn kansen op geluk op het spel. Het lijkt alsof er bovennatuurlijke krachten aan het werk zijn die mensen zoals Michael innerlijk sturen.
Het verhaal blijft boeiend en spannend en Cronin weet onze emoties meesterlijk te bespelen. Wanneer hij het verhaal over De Nul uit de doeken doet, krijg je sympathie en medelijden voor deze aartsvijand. Het verhaal over de Nul leest als een boek in een boek. De schrijver verandert van vertelperspectief en de thriller neemt de vorm aan van een boeiende psychologische roman. Haat en liefde blijken dicht bij elkaar te liggen en kunnen een mens zowel letterlijk als figuurlijk doen veranderen in een monster. Dit gegeven vervlecht Cronin op meesterlijke wijze in zijn verhaal.
Het slot kent een geweldig mooi en onverwacht einde. Je krijgt het gevoel alsof alles voorbestemd is en Cronin laat je voldaan en ontroerd achter.
1
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Saskia Jacobs-Labree
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
