Niet altijd even boeiend

Heilige Middelen is het tweede boek van Michel van Eeten. Deze roman gaat over plicht versus geluk en over de vraag wat een mens gelukkig maakt. Het verhaal is niet altijd even boeiend. Na een interessant begin zakt het halverwege het middenstuk een beetje in, om tenslotte hoopvol en ontroerend te eindigen.

Ludo Mueller is getrouwd en heeft twee jonge kinderen uit zijn tweede huwelijk. Hij werkt op het Ministerie waar hij antwoorden verzint op vragen die uit de Tweede Kamer komen. Ludo gelooft niet in de liefde, voor hem bestaat het huwelijk uit ‘het draaiend houden van een gedeelde huishouding met een glimlach en af en toe een orgasme’. Plicht en toewijding zijn voor hem heilig zowel op het werk als in het huwelijk.
Wanneer zijn collega Marla plots ontslag neemt en gaat scheiden om eindelijk eens te doen waar ze zin in heeft, raakt Ludo danig van de kook en doet hij onvermoede dingen.

De gedachten en uitlatingen van de hoofdpersoon zijn vermakelijk en brengen regelmatig een glimlach op het gezicht. Ludo maakt zichzelf van alles wijs. Om bijvoorbeeld niet met zijn vrouw te hoeven communiceren beweert hij dat ‘het gesprek een van de meest overschatte uitvindingen is van de twintigste eeuw’.
Gaandeweg verandert de humor in een flinke portie cynisme en blijkt Ludo steeds wrokkiger en haatdragender te worden. Zijn werk ziet hij als het afvoeren van een overproductie van verontwaardiging en ook over democratie heeft hij zo zijn mening.

‘Democratie gaat om strijd, om de ordentelijke optelsom van wederzijdse afschuw’

Desondanks ziet hij nog enig nut in zijn werk. Hij blijkt erg goed te zijn in het doodknuppelen van lastige vragen en haalt daar voldoening uit. Maar na het vertrek van Marla ‘de kuthoer’, die zomaar haar verplichtingen verzaakt , jaagt hij uit onvrede iedereen tegen zich in het harnas. Hij oogt steeds onsympathieker en je kunt hem op een zeker moment wel schieten vanwege zijn hatelijkheden. Op een gegeven ogenblik wordt zijn voortdurende cynisme een beetje teveel van het goede en luwt de belangstelling voor het verhaal. Dit wordt sterker doordat het politiek wespennest ,waar hij door eigen toedoen in is beland, helemaal niet spannend is. Gelukkig wekken de perikelen aan het einde van het boek weer belangstelling op en tegen alle verwachting in eindigt het verhaal hoopvol.

Heilige middelen is een boek met humor en barstensvol cynisme. Het begin is veelbelovend maar de overdaad aan cynisme en het bureaucratische gekonkel op het werk van Ludo halen de sprankeling uit het verhaal. Het verhaal is makkelijk te lezen maar verliest gaandeweg de lezer. Gelukkig eindigt het onverwacht liefdevol en is alle hoop nog niet verloren.