Spannende actie in een sausje van rijk gevulde taal

‘Het laatste verbond’ de debuutthriller van Raeven en Impens is een harmonieus geheel van spannende actie en interessante historische kennis, gegoten in een sausje van rijk gevulde taal die soepeltjes en smaakvol naar binnen glijdt. Dan Brown zou er een puntje aan kunnen zuigen.

Diederik van Swaey raakt tegen zijn wil betrokken bij de zoektocht naar de Ark des Verbonds. De Ark is mogelijk een onuitputtelijke energiebron en zou zich ergens in Frankrijk bevinden. Zowel het Vaticaan als Jacky Merrauld, de CEO van energiegigant Zeus Power schromen niet om Diederik’s dochter Sanne als chantagemiddel te gebruiken zodat hij zich beschikbaar stelt om aan hun grillen te voldoen. Maar zij zijn niet de enige spelers, er zijn anderen die het slagen van deze zoektocht koste wat kost willen voorkomen. In welk wespennest raakt Diederik verzeild? En wat is de rol van de mysterieuze journaliste Neferi die zo’n zoete koekjes met zijn dochter Sanne bakt?

Het verhaal begint in de Middeleeuwen waar de Tempeliers hun taak om de Ark te beschermen bijzonder serieus nemen. Dit deel kent een ouderwets taalgebruik en er is weinig vaart. Wanneer we in de moderne tijd belanden leest het een stuk sneller en ook het taalgebruik is moderner. De zinnen die uit Raeven’s pen vloeien zijn van soms van uitzonderlijke schoonheid.

'Het beeld zat onder het mos, hier en daar wiegden lange strengen in de windstoten. Gutsen water spatten er tegenaan’

Het gebruik van schone frases vind je maar zelden in thrillers. Je komt ze gewoonlijk tegen in literaire romans. Toch past het heel goed bij deze thriller. Het geeft het verhaal een zachter en romantischer tintje. Zo wordt de passage van de rillende personages die door het koude water waden minder afschrikwekkend. Het lijkt eerder heldhaftig en romantisch zoals bij Indiana Jones die dan ook door de schrijvers wordt aangehaald.

Ook typisch is het gebruik van Belgische woorden en uitdrukkingen zoals ‘ zwalpend als een dronken eend’. Zelfs Franse zinnen worden niet geschuwd. Dat vereist wel enige kennis van de Franse taal want een vertaling is niet bijgevoegd. Storend is dit echter niet, het voegt juist wat toe aan de sfeer van de setting van het verhaal dat zich afspeelt in België en Frankrijk.

Vanaf het moment dat het verhaal in het heden gaat spelen neemt de actie hand over hand toe. De schrijvers gebruiken perspectiefwisselingen maar ook de acties van de elkaar bestrijdende partijen zorgen voor aardig wat spanning. Daarnaast wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld doordat de partijen hun manipulatieve spelletjes zelfs via de media spelen en dat is behoorlijk origineel.
Een rode draad in het verhaal is de morele vraag wat een mensenleven waard is. Wat is zo waardevol dat je er het leven van anderen voor mag opofferen. Diederik is van mening dat niks ter wereld het waard is om een ander te doden. Maar houdt hij dat tot het einde vol? Andere personages hebben daar hun eigen ideeën over.

Is er dan geen minpuntje? Jawel, af en toe leest een scène niet helemaal lekker en moet je terugbladeren om te snappen wat er gebeurt zoals wanneer Diederik zijn dagboeken leest en het even duurt voor het duidelijk is dat hij tevens de dagboeken van zijn vrouw bestudeert.
Ook de tocht door de grotten zorgt voor verwarring. Het is onmogelijk om bij te houden wie op welke plaats is . Alsof je zwalpend als een geblinddoekte dronken eend door de grotten heen dwaalt. Dat daardoor ontstane verloren gevoel doet verlangen naar een plattegrondje.

Alle bovengenoemde ingrediënten houden je aan het boek gekluisterd. Het taalgebruik, de actie en historische achtergrond zorgen voor een compleet bevredigende leeservaring. Het verrassend einde maakt nieuwsgierig naar het vervolg. Hopelijk laat dat geen negen jaar op zich wachten.