Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Een sprookjesachtig en bevredigend einde

Saskia Jacobs-Labree 25 augustus 2018
'Kartaalmon' is het tweede deel van het epische tweeluik De Krakenvorst. Het leest een stuk vlotter en aangenamer dan zijn voorganger 'Keruga'. Het verhaal is eenvoudig maar steekt goed in elkaar en kent een sprookjesachtig en bevredigend einde.

Tarid worstelt met zijn identiteit en onderzoekt ondertussen samen met zijn bloedbroeder Perita de geruchten over een dreigende oorlog in Kartaalmon.
De gewonde Frelik keert terug naar de baai van Zalakir om zijn vrienden te zoeken en om te bewijzen dat hij geen lafaard is. Dat is niet zonder gevaar want de Krakenvorst heeft zijn mannen erop gestuurd om hem gevangen te nemen.
Elders ontwaakt Alecia in een grot. De priesteres in opleiding is gewond geraakt bij een aanval door de Wurg en wordt verpleegd door aanhangers van de Almachtigen. Zelf weet ze niet meer of ze in de Almachtige kan geloven. Toch besluit ze haar visioen te vervolgen en de juiste koning te zoeken die Kartaalmon kan verlossen.
Ondertussen breekt de oorlog in alle hevigheid los en staan de drie hoofdpersonen enorme uitdagingen te wachten.

Het boek bevat een landkaartje waardoor de plaatsen van handeling makkelijk terug te vinden zijn. Eveneens prettig is de samenvatting van de gebeurtenissen uit het eerste boek. In de daarop volgende proloog beschrijft de auteur heel beeldend hoe de Kraak leeft en zich over de bodem van de zee verplaatst. De Kraak is een oranjerode vraatzuchtige reuzeninktvis die zich een portie mensenvlees graag laat smaken. Heel erg eng komt hij niet over, hij is gewoon erg hongerig.

Het verhaal wordt vervolgens voortgezet op dezelfde wijze als in het eerste deel. Regelmatig springen we van de ene naar de andere verhaallijn maar nu werken de perspectiefveranderingen naar voldoening omdat ze op de juiste momenten plaatsvinden . Elke verhaallijn kent ook genoeg actie en gebeurtenissen om het geheel een harmonisch gevoel te geven waardoor het leest als een trein. Ook de cliffhangers staan nu op de juiste plaats en dragen bij aan snelheid van het verhaal.

De verhaallijnen zijn rechttoe rechtaan, zonder ingewikkelde intriges en dubbelspel. Er zijn geen grote verrassingen te bespeuren. En ook de mensen zijn precies zoals je van ze verwacht. De drie belangrijkste personages in het verhaal zijn minder vlak dan in het eerste deel maar helemaal gesmeerd loopt het nog niet. Het goede is dat ze alle drie een persoonlijke ontwikkeling doormaken, waarvan die van Tarid het meest is uitgewerkt. Zijn emoties slaan in eerste instantie om van eerzucht naar gelatenheid en cynisme. En hoewel de schrijver naar deze ommekeer toewerkt, ontbreekt de diepgang in de beleving van de emoties waardoor ze toch nog wat vlak overkomen. Dit komt doordat de gevoelens meer benoemd worden dan dat de schrijver ze laat zien. De wijze waarop Tarid zich daarna ontpopt tot een volwassen leider is een stuk beter vormgegeven. Zo is de scène waarbij hij zijn diensten aan generaal Tarvus aanbiedt goed uitgewerkt. Uit zinnen als ‘Zijn mondhoeken trilden alsof hij iets wilde zeggen maar niet wist hoe hij moest beginnen’, blijkt zijn gemoedsgesteldheid en zijn intentie. Zijn gedrag versterkt vervolgens deze indruk. Hierdoor wordt hij uiteindelijk een geloofwaardige held en een aantrekkelijk personage.

Religie en geloof zijn terugkomende thema’s in de boeken van de schrijver. Ook in dit boek spelen ze een rol van betekenis. In 'Kartaalmon' schetst hij hoe mensen religie verschillend ervaren en welke problemen daaruit kunnen voorkomen. Ook zaken als slachtofferschap, vrije keuze en verantwoordelijkheid, vriendschap, loslaten, moed en nederigheid komen aan de orde.
De strijd tussen goed en kwaad speelt zoals gebruikelijk in epische fantasy een belangrijke rol. De schrijver weet de nodige nuances tussen goed en kwaad aan te brengen waardoor ook deze strijd interessant blijft. Het is mooi is dat mensen in zijn werelden tot zelfinzicht komen en berouw hebben. Bovendien is niet iedereen zomaar slecht en zorgt de auteur er wel voor dat het goede uiteindelijk overwint. Het einde is daarom op een sprookjesachtige manier bevredigend.

'Kartaalmon' is een stuk beter dan het voorafgaande deel 'Keruga'. Klein Haneveld maakt duidelijk progressie want het boek leest aangenaam en blijft tot het eind boeien. Het is een hele dikke drie sterren waard. Dat belooft nog een hoop moois voor de toekomst.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Saskia Jacobs-Labree