Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Boeiend, spannend en leerzaam

In Laatste Weduwe flirt Karin Slaughter succesvol met de opleving van nationale sentimenten in de Verenigde Staten, waar kleine paramilitaire groepen strijden voor een conservatievere samenleving van witte supremacisten. Het verhaal is spannend, de personages zijn boeiend en de hoofdpersonen vormen een fraai tegenwicht tegen de nietsontziende racistische en vrouwonvriendelijke vijanden. Tot het eind blijft het interessant en het einde is onverwacht.
Gelukkig weten Sara, Will en Faith een toekomst zoals in de Handmaids Tale te voorkomen.

Het boek start met een proloog waarin Michelle Spivey, een epidemoloog bij het CDC , onder de neus van haar dochter ontvoerd wordt. Wanneer patholoog Sara Linton en GBI agent Will Trent een maand later op een rustige zondag explosies horen, springen ze meteen in hun auto om hulp te verlenen. Ze stuiten onderweg op een auto ongeluk. Maar niets is wat het lijkt. Plots blijkt hun leven in gevaar en nemen de zogenaamde slachtoffers Sara in gijzeling. Ook de verdwenen Michelle Spivey bevindt zich in een verongelukte auto. De bestuurders nemen Sara en Michelle mee en Will blijft gewond achter. Will en collega Faith stellen alles in het werk om Sara terug te vinden maar ondervinden tegenwerking van de FBI. Wat is er allemaal loos?

‘We zijn onvermijdelijk gedoemd het verleden te herhalen. Dat hoort nu eenmaal bij het leven’

Bovenstaand citaat van Kurt Vonnegut uit Slachthuis Vijf (Slaughterhouse five) gaat aan het verhaal vooraf. De overleden Vonnegut staat bekend om zijn maatschappijkritiek en ook Slaughter heeft daar een handje van. Waar Vonnegut zich tegen geweld en oorlog keerde, stelt Slaughter onder andere geweld tegen vrouwen en een veelheid aan andere misstanden aan de kaak. Ook in dit boek voert zij het gevaar van toenemende onderdrukking van vrouwen op en laat ze zien waar dit toe kan leiden. Het gevaar is herkenbaar, het toenemende nationalisme gecombineerd met een christelijk religieus fanatisme vormt een groter wordende factor in de Verenigde Staten. Abortus wordt in steeds meer staten verboden en vrouwen die aborteren worden bedreigd.
Het lijkt wel alsof we terug gaan in de tijd en daarmee is het citaat van Vonnegut zeer toepasselijk. Het verleden lijkt te worden herhaald. Doem, doem, doem.

Maar gelukkig heeft Karin Slaughter haar helden Faith, Sara en Wilter tot haar beschikking. Zij weten de wereld zoals altijd van het kwaad te verlossen en vervult zo onze behoefte aan een ‘goede’ wereld. Ondertussen ‘slaughtert’ ze weer de nodige deelnemers aan het verhaal. Het aantal slachtoffers is aanzienlijk maar bij lange na niet zo verschrikkelijk als de 150.000 zinloze slachtoffers in Dresden waar Slaughterhouse five naar verwijst.

Wie niet eerder een boek uit deze serie las, hoeft zich geen zorgen te maken. De personages en hun verleden worden gedetailleerd ingekleed en daarom is dit boek ook los van de serie te lezen.
Gedurende het verhaal blijven deze uitermate interessant en elk vertellen ze het verhaal vanuit hun eigen oogpunt.

‘Misdaad had nu eenmaal meer impact als een nederig politicus tot een van de slachtoffers behoorde’

Collega Faith steekt haar mening over de maatschappij niet onder stoelen of banken en strooit met sarcastische opmerkingen. Ze laat ook duidelijk merken dat ze feministisch is.
Sara daarentegen is wat milder in haar wereldbeschouwing en in haar houding naar andere mensen. Ook zij heeft kritiek op de ongelijke en onrechtvaardige behandeling van vrouwen, zeker als het gaat om het vervolgen van verkrachters.
Will Trent is een man van weinig woorden maar veel daden. Hoewel hij het geweld niet schuwt is hij van het type ‘ruwe bolster blanke pit’.

De manier van perspectiefwisseling is in het begin heel apart. De schrijfster vertelt dezelfde scène meerdere keren bijvoorbeeld vanuit het perspectief van Will, én dat van Sara. Gelukkig zien beide personages andere details waardoor de lezer, in tegenstelling tot de hoofdpersonen, een completer beeld krijgt. Voordat de herhaling van dezelfde gebeurtenissen irritant wordt, keert Slaughter terug naar een normale perspectiefwisseling waardoor het verhaal meer snelheid krijgt.
Ze vertelt ook in de verleden tijd waardoor het verhaal minder acuut wordt maar ze de lezer wel makkelijker van achtergrondinformatie kan voorzien. Onderwerpen als binnenlands terrorisme, omvolking, kindermisbruik, paramilitaire groepen en besmettelijke ziektes zoals de mazelen passeren de revue.

Ook opvallend is dat het verhaal zich in juli en augustus 2019 afspeelt. Het boek kwam een maandje eerder, in juni 2019, uit. Waarschijnlijk moet deze datering voor een meer realistische en urgente beleving zorgen. Het zorgt er in ieder geval voor dat je je afvraagt of dit daadwerkelijk op dit moment zou kunnen gebeuren. Het antwoord daarop is een volmondig ja.

De enige teleurstelling zit in het staartje van het verhaal. Hoewel het einde onverwacht is en alle verhaallijnen en losse eindjes bij elkaar komen is de manier waarop niet helemaal bevredigend.
Vooral de scène waar vijand Gwen terugkomt naar het kamp waar Sara als enige overlevende tussen de doden verblijft, is een beetje mak en lijkt net te toevallig. Zonder enig gevecht of gedoe legt Gwen het loodje en dat was jammer.

Laatste Weduwe zit barstensvol leesplezier, leuke weetjes, geloofwaardige en interessante personages. Het is boeiend, spannend en de link naar hedendaagse politieke ontwikkelingen geven de lezer het gevoel ook nog iets van het boek te hebben opgestoken.
Het is heerlijk leesvoer voor elke gelegenheid en op ieder uur. Wie van thrillers houdt zal hier zeker geen spijt van krijgen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Saskia Jacobs-Labree