Is liefde zelfbedrog?

‘Peachez, een romance’ van Ilja Leonard Pfeijffer is niet helemaal wat de titel doet vermoeden. Van meeslepende romantiek is geen sprake. De romantiek is namelijk niet voelbaar hoewel de hoofdpersoon voor het eerst van zijn leven tot over zijn oren verliefd is en zich uit verlangen in de gekste bochten wringt. De verliefdheid van de pompeuze professor roept veeleer een meewarig medeleven op die afgewisseld wordt met een schaterlach. Het gaat dan ook meer om de vraag in hoeverre verliefdheid zelfbedrog is .

In afwachting van zijn rechtszaak bevindt de hoofdpersoon, een wereldvreemde professor Klassieke talen, zich in een Argentijnse gevangenis. Hier schrijft hij zijn bekentenis waarin hij vertelt hoe een hevige internetverliefdheid leidde tot zijn gevangenschap. Vreemd genoeg vindt hij zich wel schuldig aan de aanklacht maar zich schuldig voelen doet hij niet. Hij is blij dat hij de rest van zijn leven kan dromen over de perfecte vrouw waar hij verliefd op werd.

Het boek is niet eenvoudig te duiden. Je kunt het enerzijds lezen als een eenvoudig spannend verhaal over een gewichtige professor die in de gevangenis belandt. Of als een waarschuwing voor de misleidingen zoals catfishing op het internet. Anderzijds is het een verhaal over een verstokte eenzame oude man die voor een sexy jonge vrouw voor de bijl gaat. Ook lijkt het verhaal soms een klucht doordat het geschetste beeld van de professor soms grenst aan het karikaturale. Zo bidt en prevelt hij bijvoorbeeld , zittend achter zijn computer, kijkend naar een plaatje van zijn droomvrouw waarbij het resultaat van het bidden met tissue weggepoetst zal moeten worden.
Maar er is veel meer te beleven aan dit boek. Het verhaal kent ook diepere lagen. De schrijver verwijst naar oude klassieke verhalen die vragen oproepen over hoop, geloof en liefde.

Zo is de bidscène een voorbeeld van de hoop van de professor om zijn geliefde ooit eens in het echt te ontmoeten. Hij vergelijkt zijn verliefdheid zelfs met de aanbidding van God en zegt ‘Je schept naar je beeld een god die je alle goedertierenheid kunt toebedenken en die je, omdat je hem onaantastbaar, ver weg hebt gefantaseerd in een onbereikbare hemel, onvoorwaardelijk kunt liefhebben zonder dat hij ooit concreet en aanwezig genoeg zal worden om in werkelijkheid tegen te vallen.’ Als je maar hard genoeg gelooft dan schep je je eigen God en je eigen liefde volgens de professor. Hij verwijst naar klassiekers zoals Pygmalion die verliefd wordt op het beeld dat hij maakte van de godin Aphrodite en Ovidius die zijn liefde projecteert op een personage uit een gedicht.

De liefde van de professor is natuurlijk gebaseerd op zijn fantasie en speelt zich voornamelijk in zijn hoofd af. Maar het beeld dat we van onszelf hebben is evengoed een illusie. Zo denkt de bijna uitgerangeerde professor dat hij nog steeds een succesvolle hoogleraar is. Pfeijffer laat ons met dit verhaal zien dat wij mensen graag een rooskleurig beeld scheppen. Veel van wat we vinden is een projectie van onze verlangens en dus een illusie. Het leven is aldus een vorm van zelfbedrog. De professor beseft dit terdege maar kiest ervoor om in zijn illusie te blijven leven omdat dat is wat een mens doet.

‘Peachez, een romance’, dat gebaseerd is op de waargebeurde belevenissen van Professor Peter Frampton, is een kunstige compositie met diepgang, humor, spanning en symboliek. Het is een genot om te lezen.