Blijft je boeien tot de laatste snik.

Met ‘Drie Minuten’ sleurt het schrijversduo Roslund en Hellström de lezer voor de tweede maal mee in het turbulente leven van Piet Hoffmann. En net zoals in het voorafgaande ‘Drie Seconden’ weten ze onze aandacht tot het einde vast te houden met een mengsel van machtsmisbruik, spanning en geweld. Het hoge realiteitsgehalte weet de lezer te boeien op de momenten dat de spanning minder wordt.

Piet is na zijn vlucht uit Zweden in Colombia terecht gekomen. Was hij eerst infiltrant voor de Zweedse politie, nu is het de DEA die hem ‘runt’. Zijn cover is zo diep en geheim dat wanneer voorzitter Crouse van het Huis van Afgevaardigen ontvoerd wordt door de PRC ( een soort FARC) , zijn gezicht op de dodenlijst van de Amerikanen komt te staan. Piet moet een weg zoeken om te overleven en zijn familie te redden.

De intro van het boek is ronduit choquerend. Het begint met kinderen van tien wiens grootste ambitie het is om huurmoordenaar te worden en die trots zijn als ze hun eerste moord gepleegd hebben. Nu weet je wel wat je te wachten staat. De schrijvers schuwen het niet om ons te confronteren met de wreedheden en de werkelijkheid van het leven in een wereld vol drugs en geweld. Ook de spelletjes van politici die hun eigenbelang boven mensenlevens stellen roepen de nodige fascinatie en afschuw op. Zowel de innerlijke verscheurdheid van Piet, de spanning van het verhaal en de schokkende realiteit zijn bindende elementen. Je wordt tot op het bot geraakt. Gelukkig is het niet allemaal gruwelijk. Er zijn ook momenten die gaan over liefde en verlies, zoals de liefde van Piet voor zijn vrouw en de band van Erik Wilson met zijn voormalig infiltrant. Dit brengt deze thriller in evenwicht en maakt hem compleet.

De schrijfstijl kenmerkt zich door korte zinnen die soms schuin gedrukt zijn en die lijken op een mengsel van spreektaal en gedachtentaal.
“Hoffmann voelde het. Het zat eraan te komen. Wat hij niet wilde.
Rechter wijsvinger licht om de trekker.
Nooit twijfelen.
Overleven.”
Het is even wennen en soms moet je een zin weer opnieuw lezen omdat hij niet goed lijkt te lopen. Na verloop van tijd vallen de kromme zinnen niet meer op. Wat overblijft is het gevoel van indringendheid die door deze mengeling ontstaat. Het is alsof je ernaast zit en het zelf meebeleeft.

Hoewel het niet noodzakelijk is voor het verhaal is het aan te raden eerst ‘Drie Seconden’ te lezen. Vind je karakterontwikkeling belangrijk in je boeken, dan heeft het vooraf lezen van deel een meerwaarde. Voor degenen die het plot het meest essentieel vinden: een deel van de plot komt in ‘Drie Minuten’ terug waardoor je wat pret mist wanneer je achteraf aan ‘Drie Seconden ‘begint.

Kortom: dit is een geweldige thriller. Hij is harmonieus, gruwelijk, doet wat ie doen moet en blijft je boeien tot aan de laatste snik.