Mea culpa: Weet spanning probleemloos vast te houden!

Mea Culpa, het debuut van de Engelse ex-politievrouw Clare Mackintosh is precies wat het stickertje op de kaft belooft: Een roman “Met een verbijsterende twist!”. Het boek is zeer zeker spannend en kent vele verrassende wendingen. De kaft belooft nog veel meer. Het zou een literaire thriller zijn. Deze veelgebruikte term is in dit geval overdreven. Veel diepgang in de personages is er niet. Voor een debuutroman in dit genre is het echter verrassend goed.

De cover laat een opmerkelijke beeltenis zien. Een nachtvlinder kijkt uit het raam naar de neerstortende regen. Ze schuilt voor de regen en is naar binnen gevlucht, weg van het licht van de wereld. Net als de nachtvlinder, is de vrouwelijke hoofdpersoon in dit verhaal op de vlucht geslagen. Ze verstopt zich en lijkt ergens bang voor te zijn. De reden hiervoor lijkt na het lezen van de proloog duidelijk. Er is een jongetje dood gereden. De bestuurder is doorgereden. De moeder stond erbij te kijken. Toch blijkt deze zaak niet zo eenvoudig te zijn.

Mondjesmaat geeft de schrijfster informatie over de hoofdpersoon. Pas na honderd pagina’s ken je haar naam. In de tussentijd voert ze de spanning op met gedachten over een mogelijk naderend onheil: ‘Ik heb nog geen behoefte gehad aan bescherming, maar dat kan nog komen.‘ Ook haar vlagen van herinneringen maken je nieuwsgierig naar wat er nu precies aan de hand is. Net als je denkt te weten hoe het zit tovert ze een plotwending te voorschijn. Het thema schuld, het mea culpa uit de titel, krijgt daardoor gelijk een andere lading.

Het verhaal bestaat uit twee delen en korte hoofdstukjes. In het eerste deel wisselen onze vrouwelijke hoofdpersoon en Inspecteur Stevens elkaar per hoofdstukje af. Dit geeft het verhaal wat meer diepgang en afwisseling. Het zorgt dat de angsten van de vrouwelijke hoofdpersoon ons niet de keel gaan uithangen. Ze vertelt ons vanuit het ik-perspectief over de gevoelens die ze ervaart. Het verhaal van Inspecteur Stevens en de politie wordt daarentegen geschreven in hij-vorm. We komen wat te weten over de voortgang van het onderzoek, maar zijn persoonlijke leven vormt de hoofdmoot. Stevens vlucht in zijn werk en zijn gezin lijdt daaronder.
In deel twee komt een derde persoon in beeld. Het is een manipulatief figuur en vanaf de eerste pagina weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. ‘ik vergaf je het onbeleefde gedrag van je vrienden’, zegt hij. En je voelt aan je water welke kant het uit gaat.

Dat is ook wel een beetje het nadeel van het boek. In deel twee legt de derde speler uit hoe het nu allemaal zit. Daarmee wordt de uitkomst grotendeels voorspelbaar. Gelukkig is er op het eind nog een twist waardoor er toch nog een onverwachte en verfrissende kijk op het geheel ontstaat. Het waarom is ontstellend. Het hoe is verrassend. We eindigen enigszins onbestemd, wat de vraag oproept of er toch nog een deel twee gaat komen.

Kortom, Mea Culpa is een vlot geschreven, niet al te diepzinnig boek dat de spanning en aandacht van de lezer probleemloos weet vast te houden.