Een vlotte christelijke roman

Dit is het eerste deel in de serie over  ‘Chicory Inn’.

Als de kinderen het huis uit zijn, beginnen Grant en Audrey Whitman een bed & breakfast. Tijdens de feestelijke opening komt plotseling dochter Landyn aan met een volgeladen aanhanger.  Ze woont met haar man Chase die kunstenaar is, in New York. Ze is uit boosheid bij hem weggegaan omdat ze  het niet kan verkroppen dat hij zonder haar medeweten een appartement heeft gehuurd, kleiner dan dat waar ze woonden.  Wat hij niet weet is dat ze zwanger is. Ze wil het hem voorlopig niet vertellen. Hij moet om haar met haar verder willen en niet alleen vanwege de baby. Na af en toe telefonisch contact besluit Landyn dat ze met hem wil praten. Ze rijdt terug naar New York, 1600 kilometer. Chase weet niet dat ze onderweg is; hij heeft net een vlucht geboekt naar ‘Chicory Inn’.  

Deze christelijke roman leest vlot weg met hier en daar wat humor. Er zijn meerdere hoofdpersonen, Audrey, Landyn en Chase. Vanuit hun perspectieven is het verhaal geschreven.  Het duurt wel erg lang voordat Landyn Chase op de hoogte brengt van haar zwangerschap.  Dat gebeurt pas in de tweede helft van het verhaal. Een vaak terugkerende gegeven is dat deze en gene ‘met zijn/haar ogen rolt’. Dat had wel wat minder gemogen. Landyn is op 1 april uitgerekend.  Zelf maakt ze er 31 maart van. 
Ze verwacht een tweeling en het is realistisch dat de auteur de bevalling een maand te vroeg laat beginnen. Maar als de baby’s geboren worden is het ineens 31 maart. Dus dat klopt niet. Verder zijn er een paar taalkundige oneffenheden ingeslopen, waarschijnlijk door de vertaler. Een draad door de naaimachine doen in plaats van door de naald van de naaimachine; een verafschuwde blik opzetten in plaats van een blik van afschuw, de e-reader dat hij zat te lezen in plaats van die hij zat te lezen. Verder vind ik het vreemd dat er over tutoyeren geschreven wordt. Chase zegt ‘u’ tegen Grant en dan zegt Grant dat Chase hem mag tutoyeren waarop Chase ‘je’ tegen hem gaat zeggen. Ik begrijp wel dat als je een boek vertaalt uit het Engels, je sommige personen ‘u’ tegen een oudere laat zeggen omdat dat in het Nederlands gebruikelijk is. Maar het begrip tutoyeren past hier niet omdat het verhaal zich in Amerika afspeelt waar  geen verschil is tussen ‘u’ en ‘je’, maar de aanspreekvorm ‘you’ is.