Erg mooi, maar soms een tikje langdradig

Argentinië, 1984. Hoewel het militaire regime een paar jaar geleden ten val is gekomen, zijn de gevolgen nog niet helemaal verdwenen. Ook niet in het afgelegen dorpje Santa Brigida in Patagonië, waar dit verhaal zich afspeelt. De eerste persoon die we leren kennen, is Teo. Een man die nooit het gevoel heeft gehad ergens bij te horen. Zijn enorme lengte – ruim 2,20 meter! – speelt hierin een beduidende rol. Wanneer Teo een fout maakt die ernstige gevolgen heeft, besluit hij zijn leven om te gooien. Hij trekt door Argentinië en belandt in Santa Brigida. Na een – erg vreemde - ontmoeting met een wolf, die tot hem spreekt in het Latijn, komt hij ongelukkig ten val. De toevallige en erg mooie passante Pat, neemt de gewonde Teo in huis om hem te verzorgen. Pat draagt een groot geheim met zich mee; samen met haar dochter Miranda is ze op de vlucht voor de vader van Miranda. Ondanks de nodige obstakels worden Teo en Pat verliefd, iets waar Miranda erg blij om is. Maar hoe lang zal deze ogenschijnlijke idylle duren?

Vanaf de eerst zin valt het mooie taalgebruik van Marcelo Figueras je op. Zijn poëtische schrijfstijl onderstreept de magische gebeurtenissen in het boek. Vlot schakelt hij over van lange, haast droge epistels, naar humorvolle anekdotes. Af en toe spreekt hij de lezer rechtstreeks aan, iets wat ongetwijfeld regelmatig een glimlach op je gezicht zal toveren.

De omslag van Het lied van leven en dood heeft iets erg zacht, haast sprookjesachtig. Hij prikkelt je verbeelding en doet vermoeden een feeëriek verhaal in handen te hebben. Hoewel het een aantal bladzijdes duurt, zal je er op een gegeven moment op gewezen worden dat dit niet helemaal het geval is. Er zijn zeker betoverende momenten, maar het is ook een boek dat veel verdriet, angst en woede bevat. Daarnaast barst het verhaal van de filosofische vraagstukken, waardoor het je vaak aan het denken zal zetten.

Het hoofdpersonage Miranda is er eentje die snel onder je huid kruipt, in elke zin van het woord is zij betoverend. Ondanks haar erg jeugdige leeftijd, staat zij haar mannetje en eist zij haar deel van het verhaal op. Miranda wordt omringd door alle kleurrijke inwoners van Santa Brigida, een dorp waar de ene burger nog vreemder is dan de andere.

Al deze mensen krijgen eveneens een groot aandeel in het verhaal. Vrijwel iedereen krijgt het woord in Het lied van leven en dood. Het is precies dit wat ervoor zorgt dat het een boek is geworden van meer dan 550 pagina’s. Hoewel het vaak wel het geval is, kan er niet elke keer worden gezegd dat deze uitweidingen een meerwaarde hebben voor het verhaal. Met momenten zorgen ze er zelfs voor dat het langdradig wordt en krijg je de neiging stukken over te slaan.

Dit alles zorgt voor een wel erg aparte combinatie: langs de ene kant is het een van de mooist geschreven boeken die ik ooit heb gelezen. Anderzijds heb ik nog niet vaak zo moeten ploegen om door een boek te komen. Omdat het toch, ondanks de regelmatige vertragingen, een erg mooi verhaal is, kan het rekenen op 4 sterren van mijn kant.