Mooi en bijzonder verhaal

Tijdens haar reis door Arizona ontmoet Dorothea Born - een jonge, moderne Nederlandse vrouw - Jamison, een traditionele Navajo-indiaan die in Monument Valley woont. Ze worden verliefd op elkaar, waarop Dorothea besluit daar te blijven en te werken op de paardenranch. Ze omarmt de traditionele manier van leven, ook al is dit zonder stromend water en elektriciteit.

Dit bijzondere liefdesverhaal toont hoe het is als mensen uit twee compleet verschillende werelden verliefd worden op elkaar. Mijn indianennaam was "Blanke Appel" is een verhaal over het overwinnen van obstakels en je staande houden in een vreemde wereld, met totaal andere gebruiken. Dorothea krijgt te maken met zware discriminatie en acties om haar te verdrijven. Toch krijgt zij op een gegeven moment de acceptatie waarnaar ze zo verlangt. Zal dit voldoende zijn om alle cultuurverschillen te overbruggen?
​
Dorothea Born studeerde kunstgeschiedenis in Utrecht. Ze kreeg de kans om tijdens haar studie een aantal maanden in Boston te werken. Voordat ze terug naar Nederland zou gaan, reisde zij door naar Arizona. Terug in Nederland studeerde ze af op de weefkunst van de Navajo vrouwen, een combinatie van kunstgeschiedenis, vrouwenstudies en antropologie. Hier gaf ze nadien ook lezingen over. Daarnaast heeft Dorothea reizen begeleidt naar en door het gebied van de Navajo indianen in Arizona. Momenteel woont zij in Nederland, al zal ze voor altijd verbonden zijn met de Navajo cultuur en Monument Valley in het bijzonder.

Mijn indianennaam was "Blanke Appel" is een verhaal dat je meeneemt naar een cultuur en manier van leven die erg ver van de onze afstaat. Het toont daarbij ook erg mooi hoe het is om daar als jonge, zelfbewuste en moderne vrouw middenin geplaatst te worden. Al moet dan wel vermeld worden dat Dorothea dit verbazingwekkend goed kan en doet. Niet veel westerse mensen zouden zich zo goed redden zonder stromend water en elektriciteit. Het is dan wellicht ook overbodig om te zeggen dat het eveneens een verslag is over moed en doorzettingsvermogen.

Naast het feit dat het uiteraard geweldig is om als lezer mee te mogen op zo'n exceptionele reis, is het ook een heel mooi geschreven boek. Alles is zo echt en beeldend beschreven, dat je jezelf in Monument Valley waant. Je doorstaat alle geluk, maar eveneens de ellende die Dorothea meemaakt. Ook zitten er een aantal pagina's met foto's in het boek. Dit zorgt natuurlijk voor behoorlijk wat extra voeling met alles. Het is een boek dat je in een ruk uitleest, waarna je jezelf stiekem een beetje afvraagt hoe het Dorothea verder is vergaan.

Of je nu houdt van liefdesverhalen, benieuwd bent naar andere culturen of gewoon een fijn boek zoekt om te lezen: Mijn indianennaam was "Blanke Appel" is altijd een aanrader. ​