Recensie 'Zoals de wind waait' (Jodi Picoult)

Titel: Zoals de wind waait
Auteur: Jodi Picoult
Uitgeverij: The House of Books
Jaar van uitgave: 2014
Aantal bladzijden: 431

Wat als je moeder zomaar opeens verdwijnt? Het overkwam de nu dertienjarige Jenna Metcalf. Ruim 10 jaar geleden verdween haar moeder Alice. Zij was aan het werk in een opvangcentrum voor olifanten in New England, waar zij onderzoek deed naar het gedrag van olifanten. Op een dag vond men Alice bewusteloos, vlakbij het lichaam van een andere medewerkster. Alice werd naar het ziekenhuis gebracht, maar verdween daar voordat iemand haar kon ondervragen. Jenna verblijft sinds dat moment bij haar oma die nergens over wil praten. De mentale gezondheid van haar vader zorgt ervoor dat ze ook bij hem niet terecht kan met haar vragen.

Jenna kan niet aanvaarden dat haar moeder haar zomaar in de steek gelaten zou hebben als peuter. Daarom bestudeert zij dagelijks de aantekeningen van Alice, in de hoop daar een aanwijzing aan te treffen. Uit wanhoop roept Jenna de hulp in van een Serenity, een medium die in opspraak kwam en van Virgil, een aan lager wal geraakte privédetective. Hij was destijds betrokken bij het onderzoek naar de verdwijning. Samen gaan ze op zoek naar antwoorden. Maar brengt deze speurtocht wel wat ze verwachten?
​
Jodi staat garant voor emotioneel beladen verhalen. Ook bij 'Zoals de wind waait', kiest ze voor een zwaar onderwerp: een moeder die op de vlucht sloeg en haar kind achterliet. Zoals we van haar gewend zijn, zet ze dus ook hier liefde en verlies centraal. Het verhaal wordt beschreven vanuit verschillende personages: Jenna, Alice, Serenity en Virgil. Het mooie hieraan is, dat het verhaal langs alle kanten belicht wordt. Hierbij zorgt Jodi ervoor dat de schrijfstijl aangepast is aan het personage. Je hebt werkelijk het gevoel dat je het ene moment naar een verwarde tiener zit te luisteren en even later naar een aan drank verslaafde detective.

De diepgaande schrijfstijl die je van Jodi mag verwachten is ook in dit boek zonder meer aanwezig. Je hebt al snel het gevoel alle karakters ooit echt ontmoet te hebben. Jodi zorgt er eveneens voor dat je voor alle hoofdpersonages sympathie en zelfs een zeker gevoel van respect ontwikkelt. Ook de plaatsen die in het boek bezocht worden en de karakters van de olifanten worden voldoende uitgediept. Maar daar zit ook meteen een valkuil: de stukken die door Alice verteld worden, gaan voor een groot deel over de olifanten. Je krijgt dan ook erg veel informatie over deze dikhuiden. Op zich erg interessant te noemen, maar voor iemand die niets met deze beesten - of natuur in het algemeen - heeft, zou het een boek kunnen zijn waar je moeilijk doorheen kan komen.

Daarnaast is het verhaal is een stuk trager dan je van deze bestsellerauteur gewend bent. Sterker nog: het blijft bijna 400 pagina's aan het kabbelen, tot je bij de ontknoping komt. Deze is mooi, verrassend, maar te vergezocht en zorgt meteen voor een aantal gaten in de verhaallijn. Iets wat gewoon jammer is en wat je niet zou verwachten bij deze schrijver.

Het is een mooi boek met veel diepgang, maar niet op alle vlakken van hetzelfde niveau als de andere boeken die ik van haar las. ​