Oerdegelijke schoentje, maar knellend.

Stille grond van Hilde Vandermeren vond ik een ontspannend boek. En meer hoeft dat ook niet te zijn, want wat verwacht je anders van een literaire thriller?
Toch plaats ik even een kanttekening bij de lezers die (te) dolenthousiast bij dit boek worden. Maar eerst de positieve punten: door de internationale setting voelt het verhaal echter aan. Op de een of andere manier zou dit volgens mij niet werken met Vlaamse namen en een sekte in de Kempen. Het kille Schotland herbergt het perfecte klimaat voor dit verhaal.
Hilde Vandermeren schrijft heel vlot en ze volgt duidelijk het oerrecept van het spannende boek. Als ze een schoenmaker was, dan hoefde je haar niet te vertellen hoe ze een degelijke schoen zou moeten maken. Dus als je 'weinig' boeken leest, dan vind je dit verhaal waarschijnlijk geweldig spannend.
Maar als je al heel wat verhalen op de teller hebt, dan is het niet meer dan een tussendoortje. Al heel snel heb je door hoe de vork aan de steel zit en net daar wringt het schoentje: Rosie werd ontvoerd, iemand toont berouw, een vrouw die even oud als Rosie is, die zit bij een sekte ... Het voelt allemaal net iets te herkenbaar aan. Je denkt teveel: heb ik dit al niet eens gelezen? Er wordt nog maar eens over de platgetrapte paden gedenderd. Misschien had er hier en daar een hoger verrassingselement in gemogen? Anderzijds, alle films van Jurassic Park vertellen steeds hetzelfde verhaal en toch lust ik er pap van. Bij deze lust ik ook nog wel wat lekkers van Hilde Vandermeren.