Levensverhalen van vrouwen

Mirjam Hommes beschrijft levens van vrouwen die uiteindelijk allemaal op dezelfde locatie terechtkomen, ieder via een andere weg en in een andere fase van hun leven.
Het boek bestaat uit een collectie korte verhalen, waarbij elk verhaal over een van deze vrouwen gaat.

De auteur opent met een voorwoord waarin ze beschrijft hoe buurten in een stad kunnen veranderen door gentrificatie, al gebruikt de auteur dit woord niet, en dat hierdoor ook de buurtverhalen verdwijnen. Met dit boek probeert ze een soort inkijk te geven in verhalen van vrouwen uit zulke buurten. Deze bundel is echter vooral een verzameling levensverhalen van vrouwen die uiteindelijk allemaal op dezelfde plaats terechtkomen.

In de verhalen zie je hoe levens zich kunnen ontwikkelen door het maken van bepaalde keuzes: blijf je in Nederland en trouw je met de eerste de beste of verhuis je naar het buitenland en waarom kom je weer terug naar Nederland, word je huisvrouw of ga je werken, krijg je kinderen of ga je veel reizen? Het zijn keuzes waar iedereen weleens over heeft nagedacht, en juist dat maakt het een interessant en herkenbaar boekje.

De manier van schrijven is opvallend: het eerste verhaal begint in de tweede persoon enkelvoud, iets dat weinig gebruikt wordt: "Alles rent voorbij, niemand kijkt naar je of zegt iets: zo moet de verkoper van de daklozenkrant zich voelen die hier elke dag zwijgend op klanten wacht en die je af en toe een kop koffie hebt gebracht."
De auteur praat met deze 'jij' niet tegen de lezer, maar tegen de vrouw die de hoofdrol speelt in het eerste verhaal, 'Het Hemamirakel'. Op een gegeven moment wisselt de auteur naar de eerste persoon, op een manier die erg goed in het verhaal past.
De verhalen over andere vrouwen zijn wel in de derde persoon enkelvoud geschreven, met af en toe in de eerste persoon als de gedachten van de andere vrouwen weergegeven worden.
Wel zijn in alle gevallen de zinnen kort en lijken ze op onze gedachtegangen, dus geen lange, mooi opgestelde zinnen. Dit leest echter niet onprettig.

Het einde, oftewel het laatste verhaal, is helaas niet zo sterk. Wel is het mooi om te zien hoe alle vrouwen via andere wegen op dezelfde plaats aankomen, maar de auteur probeert via een presentatie (door een aantal mensen) te veel informatie te geven waarom dit gebeurt.
In het echt zou een dergelijke presentatie wel interessant zijn om bij te wonen, maar een verslag hiervan past niet goed in een boek met verder gewone korte verhalen, ook al is dit verslag in het laatste verhaal zelf verwerkt.
Hierdoor lijkt deze laatste samenkomst een beetje gemaakt en ga je alsnog twijfelen over de 'echtheid' van de verhalen. Dit is echter niet erg, omdat het geen boek met biografieën is, maar een manier om zulke verhalen door middel van fictie te vertellen. Verhalen die dus verloren kunnen gaan als een buurt verandert door invloeden van buitenaf.