Boek review: Voor ik je loslaat

WAAR GAAT HET OVER?

Een paar dagen voordat Corey terugkeert naar haar geboorteplaats Lost Creek in Alaska om haar beste vriendin op te zoeken, wordt deze dood aangetroffen – drijvend onder het ijs. Corey is er kapot van en kan niet geloven dat Kyra zelfmoord heeft gepleegd, zoals iedereen beweert.

Daarna lijkt in Lost Creek niets meer op vroeger. Mensen doen alsof ze een vreemde is en vertellen haar dat de dood van Kyra was voorbestemd. Maar Corey voelt dat er iets niet klopt. Welke ijzingwekkende geheimen houdt men voor haar verborgen? In de donkere koude winter van Alaska gaat ze op zoek naar antwoorden terwijl de sfeer in het dorp steeds grimmiger wordt…

WAT VIND IK ERVAN?

Het boek las lekker weg, je wilt steeds meer weten over de geheimen die zich in Lost Creek hebben opgehoopt. Kyra wordt neergezet als een avonturier, ze wilt alles ontdekken en het liefst de hele wereld over. Daarom snapt Corey, haar beste vriendin, ook niet waarom ze plosteling een eind aan haar leven heeft gemaakt. Kyra had beloofd te wachten, te wachten tot Corey haar kwam bezoeken.

Corey wordt als een buitenstaander gezien door het dorp waar ze jaren heeft gewoond, aan het begin is dit onbegrijpelijk maar er word al snel duidelijk waarom de mensen in Lost Creek dit vinden. Ook wordt er duidelijk dat Corey en Kyra een bijzondere band met elkaar hadden/hebben.

Ik vond Corey een fijn karakter en kon me helemaal inleven waarom ze de geheimen van Lost Creek wil ontravelen. Dat is dan ook waar het grootste deel van het boek om draait, waarom heeft Kyra zelfmoord gepleegd? Op deze manier wordt je meegesleept in hun verhaal en krijg je ook flashbacks te lezen. Door de informatie die je dan krijgt, wordt het boek een heel stuk logischer.

Langzaam begin je de geheimen van Lost Creek te leren kennen en ik begon ook helemaal mee te speculeren met wat de reden zou kunnen zijn. Tijdens het lezen van het boek voelde ik me bijna een privédetective.

CONCLUSIE

Dit boek van Marieke Nijkamp, vond ik minder mooi dan haar debuurt “54 minuten”, maar ook dit boek wist de spanning te houden. Ik had van begin tot eind geen idee wat me te wachten stond, wat de spanning in het boek goed bewaarde.

Alle karakters waren goed doorgedacht en uitgewerkt, sommige zijn een beetje ‘vaag’ maar later wordt ook duidelijk dat dit de bedoeling is geweest van Marieke. Het dorpje Lost Creek was als een mooi beschreven in het boek, ik kon me helemaal voorstellen hoe het eruit zag. Met natuurlijk een beetje van mijn eigen verbeelding, ergens herkende ik het dorpje namelijk ook in mijn eigen dorp. Dat vond ik op sommige stukken erg grappig, waardoor ik me nog meer inleefde in het boek.

De hoofdstukken in het boek zijn heel erg kort en springen tussen een half jaar geleden en het heden, ik vind zelf korte hoofdstukken heel erg prettig. Dus dat was voor mij absoluut een pluspunt.

Al met al zou ik het boek wel aanraden, alleen hou er rekening mee dat niks haar debuut ’54 minuten’ nog kan overtreffen. Mocht je nog meer willen lezen over Marieke Nijkamp lees dan even deze blog.