Een boek met een verrassende wending

Nog 400 dagen te gaan voordat het grootste deel van de wereldbevolking zal sterven. Althans volgens de onthullingen die Will Piper vijftien jaar geleden deed. Maar is dat ook zo? Na de verdwijning van zijn zoon Philip, zet Will alles op alles om zijn zoon terug te vinden. Tijdens de zoektocht naar zijn zoon ontdekt hij dingen die niemand voor mogelijk hield. Dingen die het daglicht nooit zouden mogen zien volgens enkele grootmachten die de ontdekking voor zichzelf proberen te houden. Dit resulteert in internationale spanningen. Wat heeft Will ontdekt? Waarom hebben grootmachten hier belang bij? Of zal hij er ooit in slagen zijn zoon terug te vinden?

Boek der wachters is een spannende thriller van Glenn Cooper. Het boek is het laatste in de Will Piper-trilogie. Het eerste en tweede boek noemen respectievelijk Boek der doden en Boek der zielen. Je moet de eerste twee verhalen niet gelezen hebben om het derde te begrijpen doordat de essentie van de vorige boeken wordt samengevat in een opstel dat geïntegreerd is in het verhaal. De schrijver, Glenn Cooper, is een hoogbegaafde Amerikaan die ondertussen al zo’n 20 jaar in het vak zit. Hij studeerde magma cum laude af aan de Universiteit van Harvard in de richting archeologie. Nadien werd hij arts en specialiseerde zich in besmettelijke ziekten. Zijn voorkennis als archeoloog en wetenschapper geven een leuke draai aan het boek. De stukken die zich afspelen in het verleden voelen aan als een nauwkeurige beschrijving van een echt stukje geschiedenis en de absurde, wetenschappelijke weetjes vrolijken het boek op.

Het verhaal leest enorm vlot. Daar zijn drie redenen voor. Ten eerste gebruikt de schrijver goede gestructureerde zinnen die aanleiding geven tot een hoge leesbaarheid. Het is dus niet nodig om een zin meerdere keren te herhalen in je hoofd. Ten tweede zijn er in het boek geen tussentitels te bespeuren. Zo lijkt het of het boek één groot geheel vormt en is het moeilijker om voor jezelf een moment vast te leggen om een pauze in te lassen. Je kan alleszins niet tegen jezelf zeggen dat je bij de aanvang van het volgende hoofdstuk gaat stoppen. Ten derde zijn er de verschillende verhaallijnen die door elkaar lopen doorheen het boek. Telkens wanneer de spanning bij de ene verhaallijn een hoogtepunt bereikt, wordt er overgeschakeld op een andere. Dit zorgt ervoor dat je wil blijven lezen omdat je graag zou willen weten hoe de vorige verhaallijn afloopt. Het is dus bijna onmogelijk om de volgende bladzijde niet om te slaan. De schakeling tussen de verschillende verhaallijnen heeft ook een minpunt. Je verliest de ‘adrenaline’ die je bij het einde van de vorige verhaallijn had bij het lezen van een nieuwe waardoor het vervolg van de eerste verhaallijn minder spannend is.

Cooper slaagt er ook in om een verrassende wending in zijn verhaal te stoppen. Of dit een meerwaarde voor een boek is laat ik liever in het midden. De schrijver zou er rekening mee moeten houden dat hij een boek schrijft en geen script voor een film. Enkele extra aanwijzingen naar die wending zouden in het boek meer dan welkom zijn geweest. Voor zover mijn geheugen het toelaat is hiervoor maar één kleine aanwijzing gegeven, waarbij je al een verdomd goede detective moet zijn om de uiteindelijke gebeurtenis te voorspellen.

Kortom is het een goed verhaal dat vlot leest, maar dat wel enkele gebreken heeft. De spanning bereikt steeds een hoogtepunt wanneer een verhaallijn onderbroken wordt, waardoor het vervolg ervan een beetje waarde verliest. Ook zijn er enkele spellingsfouten, maar aangezien het boek vertaald is vanuit het Engels naar het Nederlands, is dat niet zo erg. Het boek is zeker een aanrader voor iemand die graag spannende verhalen leest in zijn of haar vrije tijd.