veel gevoel geschreven

Noem het voor mijn part compassie, of beter nog: onvoorwaardelijke liefde. Ik vind het heerlijk om mijn moeder te zien en vast te houden, zelfs nu, nu ze vindt dat ik een ontaarde zoon ben, omdat mijn broer en ik haar hebben opgesloten in het Verpleeghuis."

Er zijn enkele foto's in het boek opgenomen. Dat chique en onberispelijke is duidelijk te zien op foto's waar ma Borst op staat met lak op haar mooie nagels en een parelgrijze trui.

En er is er eentje bij waarop ze gelukkig weer lacht in het verpleeghuis, waar haar verzorgster - die erg lief voor haar zijn, een en al lof - haar haren kamt. In Ma is op een eerlijke en tedere manier het verhaal vervat van de vrouw die haar eigen verhaal aan het kwijtraken is.