Wat schrijf je over iemand die er niet meer is?

Des te knap dat Isa Hoes het aandurfde Toen ik je zag te schrijven over haar man Antonie Kamerling. In deze (auto)biografie vertelt ze zowel haar eigen levensverhaal als dat van haar man. Hoe ze opgroeiden, elkaar leerden kennen, verliefd werden, carrière maakten en kinderen kregen. Maar ook hoe zwaar het soms was en hoe het dat steeds meer werd, met uiteindelijk het overlijden van Antonie.
Toen ik je zag heeft, en dat is gezien de omstandigheden natuurlijk niet vreemd, enorm veel publiciteit gehad. Ik was dan ook erg benieuwd naar het boek, je wilt toch zelf een beeld vormen nadat je alle verhalen in je omgeving hebt gehoord.

Toen ik je zag is allereerst eerlijk. Het is een heftig en persoonlijk verhaal, als je ook nog eens in de spotlights leeft kan ik me voorstellen dat je de scherpe kantjes er vanaf haalt. Niets is echter minder waar, er is voor zowel de pieken als de dalen aandacht. Desondanks is het enorm liefdevol, het verhaal wordt zonder verwijten verteld.

Ik vind biografieën vaak in de herhaling vallen, maar ervaarde dit bij Toen ik je zag totaal niet zo. Daarnaast vond ik het mooi om te zien dat namen van goede vrienden van het stel terug kwamen en mensen niet in de luwte verdwenen. Puur op persoonlijk vlak vind ik dat erg sympathiek! Wat ook fijn is: het boek is goed geschreven en leest fijn. Dat is, ondanks dat teksten ongetwijfeld nog nagekeken en bijgeschaafd worden, helaas niet altijd het geval als iemand die van oorsprong geen schrijver is in de pen klimt.

Toen ik je zag is zowel het verhaal van het leven van twee mensen, als een oprechte beschrijving van het leven met een partner met een depressie. Met de prachtige foto’s die in het boek verwerkt zijn is het dan ook niet zomaar een boek, maar een waardevolle nagedachtenis aan een markant persoon.