Schrijven is niet altijd schrappen

Ziva Berkowitz is onderzoeksjournalist die op een feestje in gesprek komt met Evert. Hij werkt bij de gemeente Woerden als hoofd bouwprojecten en vermoedt dat bepaalde procedures gemanipuleerd worden. Ziva wil Evert helpen en onderzoekt de zaak. Daarbij stuit ze op geheimen die beter geheim kunnen blijven. Ze raakt betrokken in een wereld van corruptie, witwaspraktijken, mishandeling en liquidaties. Ondertussen raakt ze ook betrokken in een duistere familiekwestie. Als haar tipgever om het leven komt raakt het onderzoek van Ziva in een stroomversnelling en de ontwikkelingen volgen elkaar razendsnel op.
Rechercheur Johan Verhulst duikt in de zaak en krijgt daarbij hulp van Leo Klokman, producent van het televisieprogramma CrimeXplorer. Samen komen ze steeds dichterbij de gruwelijke waarheid, maar dit met gevaar voor eigen leven.

Ziva bestaat uit vier delen die worden verteld vanuit verschillende perspectieven. De personages volgen elkaar snel op en soms zie je door het bos de bomen niet meer. Daarnaast mis ik meer diepgang bij het uitwerken van de personages. Nu blijven ze eerder op de vlakte, weet je de basics en dat is het. Zo had ik bijvoorbeeld de band tussen Leo Klokman en zijn dochter wat meer uitgewerkt willen.
Het verhaal leest vlot weg en heeft een vlotte schrijfstijl. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je makkelijk tussendoor een stukje kunt lezen. Ik heb me wel gestoord in het typisch Nederlands taalgebruik, zoals het woord "joh". Daarnaast staan er ook een aantal fouten in het verhaal waaraan ik me gestoord heb.

John Winkel heeft enorm veel fantasie en in dit verhaal lijkt het alsof hij alles in één keer een plaats wil geven. Het eerste deel is ijzersterk, maar daarna zwakt het een beetje af. Wat wel jammer is in dit verhaal. Met zijn debuut heeft hij wel de basis gelegd voor een serie rond Leo Klokman. Hopelijk onthoudt hij voor de andere verhalen één belangrijke regel: schrijven is niet altijd schrappen.