Een werkelijke eye-opener

“Zodra ik mijn ogen opendoe, weet ik dat ik in een ziekenhuis lig. Ze ruiken allemaal hetzelfde en de infuusslang die in mijn arm is bevestigd, voelt pijnlijk bekend aan. Ik wil rechtop gaan zitten, maar het duizelt me en er welt gal in mijn keel op. Een verpleegster komt met een kartonnen bakje aanrennen, maar het is te laat. Het meeste spat over mezelf en de lakens heen.”


Tessa, een leukemiepatiënten heeft niet lang meer te leven. In plaats van bij de pakken neer te zitten stelt ze een lijst samen met tien dingen die ze absoluut wil doen voordat ze sterft. Haar beste vriendin Zoey helpt haar daarbij.

“Ze kijkt me met spleetjes van ogen aan. ‘Volgens mij vind jij het lekker om ziek te zijn.’
‘Denk je?’
‘Je kunt het niet uitstaan om normaal te zijn.’
‘Ja, je hebt gelijk, het is super. Wil je ruilen?’
‘Iedereen gaat dood’, zegt ze op een toon alsof ze het net heeft bedacht en zelf ook wel dood zou willen.”


Normaal vinden terminale patiënten zichzelf zielig maar Tess is anders zij vindt zichzelf niet zielig. Ze wil zo snel mogelijk haar lijstje afgaan. Haar lijstje laat haar gekke dingen doen. Wat begint met een mannenjacht eindig in diefstal. Haar vader vindt haar lijstje maar vreemd. Tessa is vastbesloten om haar lijstje af te gaan.

“Vandaag wil pap echter zo wanhopig graag van me af dat hij al door de gang naar de lift loopt als mam opendoet.
‘Hou haar in de gaten’, zegt hij en hij wijst met een priemende vinger naar me. ‘Ze is niet te vertrouwen.’
Mam lacht.’Hoezo, wat heeft ze gedaan?’
Cal kan zijn opwinding nauwelijks bedwingen. ‘Pap had tegen haar gezegd dat ze niet naar de disco mocht.’
‘Aha’, zegt mam.‘Dat klinkt als je vader. ‘
‘Maar ze is toch gegaan. Ze is nog maar net thuis. Ze is de hele nacht weggebleven. ‘
‘Mam glimlacht vol genegenheid naar me. ‘Heb je een jongen leren kennen?’
‘Nee.’
‘Vast wel. Hoe heet hij? ‘
‘Nee.’
Pap kijkt woedend. ‘Typisch’, zegt hij. ‘Echt iets voor jou, verdomme. Ik had kunnen weten dat je niet achter me zou staan. ‘
‘O, hou toch op’, zegt mam. ‘Het heeft haar toch geen kwaad gedaan? ‘
‘Kijk dan naar haar. Ze is compleet afgepeigerd.’
Ik vind het vreselijk. Ik voel me ellendig en koud en ik heb pijn in mijn buik.


Tessa denkt niet als een terminaal patiënt. Ze wil geen medelijden. Ze wil leven nu het nog kan. Terwijl haar vader overbezorgd is moet haar moeder lachen om Tessa. Ze bedenkt steeds nieuwe en gekke ideeën om die ten uitvoer te brengen. Zo betuigt ze haar liefdesverklaring aan een onbekende oude man. Een ander keer wil ze experimenteren met drugs. Dan komt Adam haar leven binnenwandelen. Knap vindt ze hem niet.

“Hij is lelijker dan ik me herinner. Het is alsof ik hem mooier heb gemaakt in mijn herinnering. Ik weet niet hoe het kan. Ik stel me voor hoe Zoey minachtend zou snuiven als ze wist dat ik naar hem toe was gegaan en me voor het haar nooit te vertellen. Ze zegt dat ze koppijn krijgt van lelijke mensen.
‘Je ontloopt me’, zeg ik tegen hem.
Hij kijkt even verbaasd,maar herstelt zich snel. ‘Ik heb het druk.’
‘O.’
‘Ja.’
‘Dus het is niet omdat je denkt dat ik besmettelijk ben? De meeste mensen doen alsof ze kanker van me kunnen krijgen, of als ik iets heb gedaan om het te verdienen.’
Hij kijkt me geschrokken aan. ‘Nee, nee! Zo denk ik niet.’
‘Gelukkig maar. Wanneer gaan we dan met je motor op pad?’
Hij schuifelt opgelaten heen en weer op de stoep ‘Ik heb mijn rijbewijs eigenlijk nog niet. Je mag geen passagiers meenemen zolang je dat niet hebt.’
Ik kan weel een miljoen reden bedenken waarom het een slecht idee zou kunnen zijn om bij Adam achter op zijn motor te gaan zitten. Omdat we zouden kunnen verongelukken. Omdat het minder leuk zou zijn dan ik hoop. Omdat ik niet weet wat ik tegen Zoey moet zeggen. Omdat het is wat ik het allerliefste wil.”

Van deze frisse cover waar een meisje op haar bed de lucht in springt wordt je vrolijk. Zodra je het boek openslaat en begint met lezen krijg je medelijden met Tessa. Haar verlangen, gevoelens en emoties worden uitvoerig beschreven. Buiten het feit dat Tessa een kankerpatiënt is, is ze behoorlijk koppig en toont ze puberaal gedrag. Iets wat je niet van een kankerpatiënt zou verwachten. Dat maakt het boek erg bijzonder omdat het niet voorspelbaar is. Ik had eerlijk gezegd een ander soort boek verwacht: eentje waarin de hoofdpersoon bij de pakken zou neerzitten en zou wachten op de dood. Maar dit boek is anders. Het boek is bijzonder sterk geschreven en hartverscheurend. Voordat ik doodga sleept je vanaf bladzijde 1 mee in het leven van Tessa. Haar ziekte staat centraal. Dit boek is werkelijk een eye-opener over kanker en het leven van Tessa die nog maar van korte duur is. Je merkt duidelijk dat Tessa worstelt met haar ziekte en de dood die haar op ieder moment zal naderen. Ik denk dat veel kankerpatiënten zich in haar verhaal zullen herkennen al is dit verhaal niet waargebeurd. 302 pagina’s wijdt Downham aan Tessa en de strijd die ze eigenlijk heeft verloren tegen kanker. Ik werd vanaf bladzijde 1 meegezogen in dit aangrijpend boek. In 46 hoofdstukken neemt Downham je mee naar de wereld van Tessa. De strijd die ze voert tegen haar ziekte, haar lichaam, haar emoties enz. Je ziet wel dat Tessa ondersteund wordt door familie en haar vriendin. Dat houdt haar staande.
Mijn complimenten voor de emoties die op de juiste plaats en uitvoerig zijn beschreven door Downham. Je voelt letterlijk met de Tessa mee. Zelden huil ik om een boek. Alhoewel ik weet dat dit boek niet waargebeurd is, heeft Downham hem zo goed beschreven dat het lijkt alsof dit een waargebeurd verhaal zou kunnen zijn. Ik heb hier en daar uit medelijden een traan gelaten. Dit boek zou een herkenning voor (terminaal) kankerpatiënten kunnen zijn.



Jenny Downham(1964) ging naar de toneelschool en werkte jarenlang in het alternatieve theaterciruit. Ze is nu een fulltime schrijfster. Voor ik doodga is haar debuut. Dit debuut werd al voor het verschijnen aan twintig landen verkocht. Tevens won ze de Bradford Boase Award, de Britse prijs voor het beste debuut van het jaar. Ze woont en werkt in Londen en is moeder van twee zonen.




Officiële bron: http://vbnow.nl/2014/10/08/26851/