"Fragmentarisch, rauw en sexy, in een unheimische setting"

In Later als ik dood ben lees je het verhaal vanuit het perspectief van Elin, die in flashbacks haar verleden herbeleefd. Ze kijkt terug vanaf het moment dat ze het gevoel krijgt dat ze haar hele leven is voorgelogen door haar ouders. Dit drijft haar mettertijd zover dat ze een baan in een tbs-kliniek aanneemt, waarvoor ze eigenlijk niet genoeg gekwalificeerd is, maar door onderbezetting toch krijgt. En dit belangrijke gegeven, haar gebrek aan een juist inschattingsvermogen, brengt haar uiteindelijk in levensgevaar.

Na jaren van geestelijk worstelen met haar identiteit - ondanks de bevestiging van haar ouders dat zij haar echte ouders zijn - besluit Elin vastberaden het heft in eigen hand te nemen om haar verleden te ontrafelen, en haar echte vader te vinden. Welke rol hebben haar tantes hierin en waarom verbrak haar moeder alle contact met hen? Dat dit onderzoek niet op eigen houtje lukt en ze in zee gaat met duistere tbs'ers is natuurlijk voer voor ellende. De grens tussen privé en werk vervaagt en Elin beseft nog niet welke gevolgen dit met zich meebrengt ... totdat ze zwaar gewond en bloedend op de grond ligt en de verbanden ziet. Maar is het dan niet al te laat voor haar?

Deze psychologische thriller heeft een heel ander karakter dan het debuut van Ilse Ruijters (De onderkant van sneeuw), waarvoor ze overigens de Hebban Award 2015 voor beste thriller heeft gewonnen.

Later als ik dood ben is fragmentarisch van opzet, in een unheimische setting, omkleed met rauwe randjes en behoorlijk sexy scènes. De sprongen 'heen en weer' in de tijd ontsluieren langzaam het verhaal van Elin. Gedreven door haar twijfels verandert haar verbeten zoektocht in een levensbedreigende missie. Hierbij vind ik het psychologische aspect van het verhaal in goede balans met de beklemmende thrilleraspecten. Bij een eventuele verfilming van dit boek zou je door deze combi op het puntje van je stoel zitten ... met de juiste effecten die ik me dus al tijdens het lezen inbeeldde.

Ik vind het een onheilspellend verhaal waarin je door de tijdsprongen wel je koppie erbij moet houden. Dit verhaal steekt goed in elkaar en geeft een griezelige inkijk in de tbs-wereld die, gelukkig voor mij, een 'ver van mijn bed show' is. De mensen daar zitten er beslist niet voor hun zweetvoeten!

Dit verhaal is pure fictie, met uitzondering van de passages over Gerrit Achterberg, de dichter wiens prachtige gedicht op pagina 7 is opgenomen en wiens misdaad op pagina's 122-124 is te lezen, met gepubliceerde feiten èn met alle vrijheden die Ruijters zich als fictieschrijfster heeft gepermitteerd.

Later als ik dood ben is vanuit een hele andere discipline geschreven dan Ruijter's voorgaande boek. Hiermee laat ze zien dat ze van meerdere markten thuis is. Geen eenheidsworst voor deze getalenteerde dame!