Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

een knap debuut dat vraagt om meer

Sigried 02 oktober 2016 Hebban Recensent
Het woord ‘drift’ heeft vele betekenissen. Het beschrijft de sterke aandrang die mensen kunnen voelen, van levensdrift tot driftig om je heen slaan. Het is onbedoeld afwijken van je koers en al dan niet gewild meegevoerd worden door de stroom. In dit sterke debuut van Ellen Van Pelt slaat het zowel op de levenshouding van de hoofdpersonages als op de Schelde, die als een rode draad door hun leven loopt: “Zoals altijd wanneer ik wegdrijf zocht ik het water op. De Schelde sliep tussen de blauwe steen van haar waterkanten. Breed en onverstoorbaar. Begrensd.”

Eloïse heeft een gelukkige kindertijd tot ze er op haar vijftiende achter komt dat haar vader, Louie, een andere gezin heeft. Verbijsterd stelt ze vast dat het dubbelleven van haar vader met medeweten van beide vrouwen tot stand kwam. Voor Louie is het een keuze die hij nooit als evident of gemakkelijk zal beschouwen: “Het duurt altijd even voor ik me kan losmaken van Marie om volledig bij Celeste te zijn. En omgekeerd. Tussen hen beiden ligt mijn mistige tussenland. Nu nog heb ik dat tussenland nodig om van de ene naar de andere kant te gaan.”. Desondanks slagen de volwassenen erin de gezinslevens perfect gescheiden én leefbaar te houden. Ze hebben echter geen rekening gehouden met de kinderen, die voor een voldongen feit worden geplaatst. Van de ene op de andere dag is Eloïse een buitenechtelijke dochter, een rol waartegen ze hevig rebelleert. Na verloop van tijd wordt haar woede complexer. Het is niet zozeer de ontrouw van haar vader, maar het zwijgen van alle volwassenen in haar omgeving dat haar stuurloos maakt: “Het geheim had ons gezinsbouwwerk ondergraven, mijn grond onstabiel gemaakt.”. Ze raakt op de dool en volgt uiteindelijk haar vriend naar Zeeland, weg uit Antwerpen.

Vier jaar later komt ze als getrouwde, kersverse moeder terug naar de stad waar ze geboren en getogen is. De straten, de Schelde, de winkels en cafés; alles zorgt ervoor dat Eloïse kopje ondergaat in de stroom herinneringen aan haar kinder- en jeugdjaren. Verborgen gevoelens steken de kop weer op wanneer ze Jacob, haar eerste grote liefde, opnieuw ontmoet en hij haar vraagt om mee te gaan naar Frankrijk. Ze is doodsbang dat ze haar vader achterna gaat en is zich bewust van de gevolgen die dit voor haar dochter zal hebben: “Ze zag er zo vredig uit. Ik wilde haar gewoonweg nog niet neerleggen in het bed. Tegelijk wist ik dat ik weg moest. Dat ik niet verder kon. Louisa moet een zorgeloze kindertijd doormaken. Een kabbelend beekje, niets speciaals, geen spectaculaire watervallen of scherpe bochten. Dat lukt nooit met een woelwater als moeder.”

Ze deelt haar onzekerheid over het moederschap en de toekomst met haar moeder. Als antwoord krijgt ze schriften waarin haar dementerende vader zijn versie van de feiten geeft. Het verleden trekt aan haar, vraagt om aandacht en opheldering. Ze ziet geen andere mogelijkheid dan Jacob te volgen en haar eigen verhaal op papier te zetten. Tijdens het schrijven leest ze de woorden van haar vader en net als vroeger beïnvloedt hij haar gedrag en denken.

‘Drift’ is opgesteld als de wisselwerking tussen twee versies van eenzelfde verleden, het ene geschreven door Eloïse die krampachtig op zoek is naar een houvast, het andere door Louie, die in de korte tijd die hem nog rest begrip en vergiffenis zoekt. Ellen Van Pelt slaagt er bijzonder goed in om beide personages een eigen vertelstijl te geven. Waar Louies stijl stabiel, prozaïsch en nostalgisch is, wordt het verhaal van Eloïse gekenmerkt door een krachtig samenballen van emoties: “Daar was het weer. De woede. In mijn onderbuik. Zijn verhaal. Over hem, over haar, over ons. Zijn verhaal, zijn visie.”. Elk hoofdstuk van haar verhaal krijgt als titel een woord dat zowel de sfeer als de inhoud samenvat. De opeenvolgende titels – van ‘vluchthuis’ tot ‘home’ – tonen het proces dat ze doorloopt. Verwijzingen naar literatuur, architectuur en kunst plaatsen de gevoelens van de twee hoofdpersonages in een ruimer geheel.

Zijn kinderen gedoemd om in de voetsporen van hun ouders te lopen? Een antwoord komt er niet. Hoe frustrerend open eindes ook kunnen zijn, voor dit boek is het de enige juiste optie. Ellen Van Pelt schreef een debuut dat even poëtisch en strak gestileerd als recht voor de raap en woelig is. Een knappe prestatie die vraagt om meer.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Sigried