lost verwachtingen niet in

Hoewel de lezer het perspectief van Turtle volgt, krijg je nooit een volledig beeld van haar gevoelens en gedachten. Hierdoor wordt een verontrustend, afstandelijk beeld van haar leven gecreëerd. Zo worden sadistische passages op een geromantiseerde manier beschreven. Hoewel dit verklaard kan worden vanuit Turtles ambivalente gevoelens voor haar vader, zal het bij veel lezers op weerstand stuiten. De auteur lijkt bovendien te veel op effect belust en verliest in een aantal rauwe actiescènes de controle. Hoewel het explosieve van deze passages de lezer na het beschrijvende eerste deel wakker schudden en naar de keel grijpen, zijn deze scènes te grotesk om geloofwaardig te zijn.

Tallents schrijfkwaliteiten komen veel beter tot hun recht wanneer hij de gevoelens en gebeurtenissen minimaal houdt. Zowel Turtles agressie naar de wereld om zich heen als haar zelfhaat komen dan perfect tot uiting. Zo zit het einde bijzonder goed in elkaar. Het is verrassend en ligt toch in lijn met de rest van het boek. Het ruwe taalgebruik en de grote effecten worden achterwege gelaten en de auteur toont zijn werkelijke literaire talent. Dit zijn de passages waarin Turtles onzekerheid en wanhoop, maar ook haar liefde voor haar vader het meest raken. Ook de verwijzingen naar literaire klassiekers vormen een interessantere laag dan de expliciete seks- en geweldscenes.

Mijn allerliefste schat is door het expliciete taalgebruik geen boek dat voor alle lezers geschikt zal zijn. De al te gedetailleerde beschrijvingen van wapens en natuurelementen, de groteske actiescènes en de oppervlakkige invulling van de nevenpersonages wijzen erop dat deze roman een debuut is. Daar staat echter tegenover dat Gabriel Tallent erin slaagt om een beklijvend verhaal neer te zetten met een hoofdpersonage dat lezers niet snel zullen vergeten.

De vergelijking met ‘Een klein leven’ die op de cover gemaakt wordt, vind ik te ver gezocht, al kan Gabriel Tallent in de toekomst zeker nog verrassen.