veelbelovend debuut

Tot waar we kijken kunnen is het veelbelovend debuut van Inge van der Krabben. Het centrale thema is de complexe relatie tussen moeder en dochter en de onhandige pogingen om elkaar te begrijpen. De thematiek wordt uitgewerkt aan de hand van drie generaties vrouwen. Janne is de jongste en is sinds haar burn-out hopeloos op zoek naar een doel, een passie, iets dat haar gelukkig kan maken. Haar moeder Dina lijkt weinig begrip te hebben voor Jannes gebrek aan energie. Ze wil haar dochter helpen door rechttoe rechtaan te zeggen waar het op staat. Daarbij gaat ze volledig voorbij aan het feit dat haar dochter erg van haar verschilt. Bovendien wordt Dina’s moederschap erg bepaald door gebeurtenissen uit haar eigen kindertijd. Doordat Nonna, Dina’s moeder, na de dood van haar oudste dochter volledig in een eigen wereld leefde, moest Dina van kleins af sterk zijn en voor zichzelf zorgen. Ook als volwassen vrouw heeft ze weinig aan haar moeder, die haar niet meer herkend en haar enkel als ‘de wandelmevrouw’ toelaat in haar leven.

Er zit veel in dit vrij dunne boek: dementie, kanker, burn-out, het verlies van kinderen en ouders. In het begin vond ik dat er te veel thema’s aan bod kwamen en dat het verhaal hierdoor richting miste. Het personage van Nonna maakt de aanloop onnodig lang en biedt te weinig meerwaarde aan het verdere verhaal. De afwisseling van thema’s, het wisselende vertelperspectief en de goede dialogen zorgden er gelukkig voor dat ik verder bleef lezen. Nadat de personages en hun situaties geschetst zijn, duikt Inge van der Krabben wel degelijk de diepte in en legt ze de zwakke plekken van de personages genadeloos bloot. Ze gebruikt hiervoor geen lange filosofische of poëtische uitweidingen, maar toegankelijke, directe taal.

De pogingen van Dina en Janne om de afstand tussen hen te overbruggen hadden gemakkelijk te emotioneel beschreven kunnen worden, maar de auteur gaat recht naar de kern. Via concrete gebeurtenissen wordt de relatie tussen moeder en dochter uitgewerkt. Zo koopt Dina een nieuwe kapstok, omdat ze de kapstok in Jannes huis absoluut niet mooi vindt. Janne heeft de energie niet om aan haar moeder duidelijk te maken dat ze haar eigen kapstok liever heeft, en laat de verwisseling tandenknarsend toe om nadien gefrustreerd en boos op zichzelf én haar moeder achter te blijven. De alledaagsheid van de gebeurtenissen en de realistische dialogen zonder franjes maken het verhaal geloofwaardig en bij momenten ontzettend ontroerend.

Hoewel ik onder de indruk ben van de stijl, vond ik niet alle onderdelen van het verhaal even geslaagd. Wat de auteur precies wou bereiken met de sessies van Janne bij de psycholoog is me niet helemaal duidelijk. Ik had die passages liever vervangen gezien door een betere uitwerking van een aantal personages, zoals de beste vriendinnen van Janne en Dina, en Jannes vader. Ook het verhaal rond de talentenshow vond ik te ver gezocht. Het lijkt vooral gebruikt te zijn als intrigerende opener van het boek, maar past maar matig bij de overige gebeurtenissen.

Het boek heeft me niet verpletterd, maar kroop uiteindelijk wel onder mijn huid. Inge van der Krabben zal ongetwijfeld nog groeien in haar schrijverschap. Ik kijk met veel plezier uit naar haar volgend boek.