Voorgekauwde zoektocht van een verwende vrouw

De cover van Wat echt is is opvallend en suggestief; wat zien we nu precies? Die cover vat perfect samen waar dit boek hoopt over te gaan: zijn er verschillende werkelijkheden waaruit we kunnen kiezen? Doet schijn en bedrog afbreuk aan de werkelijkheid? En tot slot: hoe verhoudt kunst zich tot de werkelijkheid? Het uitgangspunt is net als de cover veelbelovend, maar de inhoud verzakt te gauw in clichés om het debuut van Daniela Hooghiemstra als baanbrekend te bestempelen.

Het begin van het boek houdt het midden tussen chicklit en een feelgood roman. Je herkent in Vanessa onmiddellijk het typische hoofdpersonage: mooi, rijk, onbezorgd, zoekend zonder zichzelf echt onder de loepe te willen nemen. Hooghiemstra heeft een vlotte schrijfstijl, en gebruikt duidelijke, vrij eenvoudige zinsconstructies. Als lezer hoef je geen enkele moeite te doen. Zo wordt het beroep van Victor - ontwikkeling van navigatiesystemen - expliciet in verband gebracht met Vanessa die de weg kwijt is. Ik vind het niet fijn wanneer alles voorgekauwd wordt. Het was interessanter geweest mocht het zoeken naar dit soort verklaringen meer bij de lezer gelegd worden. Voor lezers die vooral ontspannende lectuur zoeken, kan dit wel een pluspunt zijn.

Problematischer vind ik dat geen van de personages grondig uitgediept wordt, waardoor er te veel verhaallijnen aangeboden worden die net zo snel weer worden losgelaten wanneer ze de hoofdplot niet meer kunnen dienen. De personages, ook Vanessa, zijn karikaturaal. Ook de ironische reflecties over de kunstwereld blijven net iets te vaak in het clichématige steken. Hierdoor is het niet duidelijk of de auteur scherp wil uithalen naar deze wereld of er net mee dweept. Het einde van het boek is best verrassend, maar eerlijk gezegd was ik mijn interesse in het hoofdpersonage toen al kwijt. Het uitgangspunt en de schrijfstijl zijn goed, maar de uitwerking is te oppervlakkig om te beklijven.