geslaagde YA

Lindströms schrijfstijl richt zich duidelijk naar tieners, en dat was de eerste pagina’s wel wennen. Ook het typische puberale gedrag dat geëtaleerd wordt, plaatst het boek terecht in het schap van de young adult. Dat ik toch in het verhaal gezogen werd, heeft vooral te maken met de grondige en originele manier waarop het hoofdpersonage is uitgewerkt. Het is best vreemd dat je de gebeurtenissen ziet vanuit een blind personage. In dit boek dus geen gedetailleerd beschrijvingen van iemands uiterlijk of de omgeving, maar wel hoe een stem klinkt, hoe je een droevige van een vrolijke lach kan onderscheiden en hoe het voelt om wat je niet kan zien toch te vertrouwen. Lindström brengt dit op een zeer natuurlijke manier, en biedt zo een nieuwe kijk op de wereld zonder dat je het gevoel krijgt dat je een bepaalde moraal opgelegd krijgt. Door het ik-perspectief heb je bovendien niet snel medelijden met Parker, die zich met een grote mond overal probeert uit te redden. Haar kordate manier zorgt voor veel humoristische passages, die soms het rouwproces te veel in de schaduw zetten, maar tegelijk de sfeer van de roman in balans houden.

Mijn volledige recensie lees je op mijn blog: https://www.hebban.nl/spot/smakelijk-lezen/nieuws/wat-jij-niet-ziet-eric-lindstrm