Wat een prachtig boek!

Henning Mankell is zoveel meer dan de boeiende verteller van thrillers met of zonder Kurt Wallander. Hij weet je diep te raken in zijn romans die niet toevallig grotendeels in Afrika spelen. Met Daniël, zoon van de wind gaat hij nog een stap verder. Hij schetst een beeld gezien door de ogen van de hoofdfiguur, een kind nog, dat de eigengereide opvattingen van volwassenen duchtig aan de kaak stelt. Ondanks het intrieste verhaal weet hij er hier en daar nog wat humor doorheen te weven waardoor je niet continu met een beklemmend gevoel verder leest.
We kunnen het hem jammer genoeg niet meer vragen, maar ik geloof echt dat van al zijn boeken Mankell op deze Daniël het meest trots was.
Wat een prachtig boek!