Een beetje te veel belevenissen

Ik ben er mij van bewust dat dit boek zich aan het opwerken is tot een modern klassieker. Het wordt de perfecte “coming of ago” roman genoemd en het zou een goed beeld geven op het leven van een tiener en de weg naar volwassenheid. Ik heb het boek ondertussen twee keer gelezen en ik kan u overtuigd zeggen dat ik het boek jammer genoeg een beetje teleurstellend vond. Net daarom las ik het een tweede keer. Want misschien had ik de eerste keer wel iets gemist? Of was ik te jong om het verhaal te begrijpen? Maar nu, jaren later ben ik nog altijd teleurgesteld in dit verhaal en snap ik niet waarom het zo een cult status heeft bereikt. Het is zeer zeker geen slecht boek. Maar ik persoonlijk vind het ook geen geweldig boek. Ik had zelf te veel problemen met de verhaallijn om het boek een klassiek literair werk te noemen. Wat niet wegneemt dat ik begrijp waarom het bij de eerste publicatie baanbrekend was. Maar ondertussen zijn we 2015 en de manier waarop we jongeren zien en benaderen is al lang niet meer te vergelijken met 1999. We zijn ondertussen ook al wel wat meer gewoon in jongerenliteratuur. Dus baanbrekend is het boek op dit moment zeker niet meer. Maar het biedt wel een interessant beeld op de Amerikaanse jaren 90.

Ik persoonlijk vind dat er te veel onderwerpen aanbod komen om het boek geloofwaardig te houden. Zelfmoord, verminking, verkrachting, aanranding, drugs, seks, alcohol, abortus, homoseksualiteit,…. Noem maar iets op, het komt waarschijnlijk in dit verhaal voor. (Hoewel ik moet zeggen dat er geen spraken was van Aids en ook kanker nergens vernoemd werd.) Het boek is doorspekt met moeilijke onderwerpen, maar ze worden nooit echt behandeld. Op bepaalde momenten kreeg ik spontaan het gevoel dat dit gewoon een lijst was van allerlei problemen waar een tiener misschien mee geconfronteerd kan worden. Ikzelf hou wel van jongerenliteratuur, waar grote onderwerpen bespreekbaar gemaakt worden. Maar ik hou vooral van wat uitdieping en niet gewoon een opsommigen.Net doordat er zoveel problemen waren verloor het boek zijn kracht. Het werd allemaal een beetje onwaarschijnlijk en ik kreeg een: “tuurlijk heb je dat ook nog voor gevoel

Daarbovenop komt het feit dat ik geen enkele voeling had met Charlie. Op geen enkel moment klonk hij als een 15 jaar oude tiener. Ik schatte hem eerder 10 jaar oud. En ik ben me ervan bewust dat Charlie een psychisch probleem had, maar zelf dat kon er niet voor zorgen dat ik hem een warm hart kon toedragen. Ik vond het vooral erg dat er niet verder werd ingegaan op zijn mentale problemen. Waarom creëer je een personage met deze problematiek zonder er verder mee aan de slag te gaan? Alle personages voelde aan als papieren mannetjes die op het toneel werden uitgestald.

En voor mij is dit eigenlijk mijn algemeen gevoel over dit boek. Het voelt als een geforceerd verhaal, waarbij alles in scene wordt gezet.